De tuin leeft van de vogels. Ineens. Bij mij in de tuin zijn altijd wel vogels, een dankbaar resultaat van nestkasten, appels, zaden en gevallen blad. En van niet-tuinieren. Maar vanmorgen (gistermorgen voor de lezer) is het wel heel druk. Tijdens het ontbijt wordt mijn blik steeds getrokken door gefladder, gemiegel, gehup. Drie, vier merels zigzaggen door de appelboom. Twee koolmezen en een pimpelmees fladderen van boomtak naar hekje naar struik naar schutting naar hun bestemming: de bak met zaadjes. Een roodborstje scharrelt door het gevallen blad.

Uit de hortensia schiet een heggemus tevoorschijn. Bruin als een mus, maar met grijze hals en kop, en met een spits snaveltje. Een snaveltje dat larfjes uit kieren kan vissen. Een huismus heeft een bredere, stompere snavel om zaden mee te kraken. Over huismussen gesproken, daar zijn ze met hun vijven. Huismussen zijn graag samen, heggemussen zijn liever alleen.

Op het dak zingt een spreeuw. Spreeuwen zingen vaak in de herfst. Zelfs de vrouwtjes zingen dan. Die hebben nog geen omkijken naar eieren, ze kunnen een partijtje
meeneuriën. Ook een winterkoninkje ratelt eroplos. Het vogeltje zit in de bosjes en blijft uit het zicht.

Er landen vinken in de appelboom, groenlingen en er passeert een gezellig twietend clubje staartmezen. Wat een drukte! Dan heb ik de eksters, kauwen en die ene gaai nog niet genoemd, laat staan de zwarte kraai die niet zoals spreeuw en merel een hapje appel neemt, maar met een hele appel in zijn snavel wegvliegt. De houtduif en de Turske tortel waggelen onder de voerbak door, want de groenlingen en mussen morsen korrels, die zij weer oppikken. Wat ze vergeten, ontkiemt. Er vormt zich een piepklein tarwe-akkertje…

(Natuurdagboek Trouw vrijdag 24 okt. 2014)