Nadat een bekende volksmenner liet horen dat ie zijn klassiekers kent, bogen alle media zich over die uil van Minerva. Volksmenner citeerde Hegel, wiens dialectiek ook al omarmd werd door Marx. Het fanatisme en het communisme hoeven niet onbereikbaar ver uit elkaar te liggen. Zo heb ik marxistische colleges gevolgd bij Pim Fortuyn. Zouden zelfingenomen types elke stroming omarmen die in de mode is, en waarmee ze het gemakkelijkst menigten achter zich aankrijgen? Je weet het soms niet.

Laatst versprak ik me over die uil, ik zei de uil van Medusa. Maar Medusa had geen uil. Medusa had een vlot, waar na een scheepsramp bij Mauretanië zoveel drenkelingen opklommen, dat ze tot hun heupen in zee stonden en enfin, het vlot werd vereeuwigd door Géricault en dat schilderij hangt in het Louvre. Ik zag het en het spreekt mij veel meer tot de verbeelding dan die suffe Mona Lisa. Misschien versprak ik me omdat ik onbewust dacht aan het vlot Nederland dat zinkt onder het gewicht van de Forumaanhang.

Ooit waren een vriend en ik niet weg te slaan uit de ruïnes van Efeze in West-Turkije. De hekken sloten, we hadden niets door, we waren de enigen nog. In het amfitheater vloog een kerkuil tegen de rode avondlucht. Tot zover de uil van Efeze.

De uil van Minerva is een steenuiltje. Zijn Latijnse (!) naam luidt namelijk Athene en Athene was de Griekse voorganger van de Romeinse Minerva. De steenuil, dat schattige theemutsje op lange poten, is dus de uil van Athene. In Groningen zijn steenuilen zo goed als uitgestorven, maar binnenkort hoop ik er weer een te zien in zuidelijker streken. Steenuilen eten regenwormen en muizen en gaan dood van de muizenkorrels die wij strooien. Vergiftigde muizen zwalken rond en zijn een makkelijke prooi.

Ik heb de volksmenner die zij klassiekers kent nooit op natuurliefde betrapt, maar misschien bekommert hij zich nog wel eens om het lot van de steenuil.

(Natuurdagboek Trouw donderdag 4 april ’19)