Hoe groter een man zijn ballen, hoe kleiner zijn hersens. Het verband tussen balgrootte en hersenkrapte is meer dan een kroegweetje. Het is zelfs wetenschappelijk aangetoond. Bij vleermuizen althans. Alle vleermuizen hebben grote ballen, maar sommige hebben kolossale.

Er zijn monogame, polygyne en polyandrische vleermuizen. In die zin lijken ze op mensen. Monogamie is wederzijdse trouw aan één partner. Polygynisch is een man met meer vrouwen, polyandrisch is een vrouw met meer mannen. De mannetjes van polyandrische vleermuizen concurreren om één en dezelfde vrouw – wie mag er vanavond? Die mannetjes hebben grotere ballen dan polyginische en monogame mannetjes. Met die ballen maken ze meer zaad en hoe meer zaad, des te meer succes oogsten ze in de moordende spermacompetitie.

Zonder grote testikels kan een mannetje het wel schudden bij dat ene vrouwtje. Dus alle mannen hebben joekels. Ze denken daar niet over na en kunnen hun aanhangsels niet commanderen: groei! Maar de grootst geschapen mannetjes krijgen meer nakomelingen, die dat formaat erven. En zo zijn die organen langzaamaan steeds groter geworden. De Latijns-Amerikaanse vleermuis Myotis albescens is recordhouder. De kloten van deze soort zijn goed voor zeven procent van zijn lichaamsgewicht. Als man van 75 kilo zou ik vijf kilo tussen mijn benen zeulen. Vijf pakken melk. De mannetjes van monogame vleermuizen zoals de dwergvleermuis op de foto steken slechts een tiende procent van hun lichaamsgewicht in hun ballen. Bij mij zou dat altijd nog driekwart ons zijn.

Balgroei gaat ten koste van andere energievretende lichaamsdelen, zoals hersenen. De testikels van zo’n vleermuisman wegen twee keer zoveel als zijn hersenen. Dus omdat de lustige vrouwen er een herem op na houden, blijven hun mannen dom.

(Natuurdagboek Trouw dinsdag 26 juli 2016)