Henk Otten uit Oostvoorne stuurt me een brief over onder meer de mieren in de tuin, die na een stevige regenbui grotere zandhoopjes rond de ingangen van hun holen bouwden. “Mogelijk hebben de mieren terpjes gemaakt om de regen buiten de deur te houden?” vraagt hij.

Mogelijk is dat wel, maar dan hadden ze de terpjes beter vóór de regen kunnen bouwen, ter preventie. Dan nog vraag ik me af of de openingen in een iets hoger heuveltje minder regendruppels opvangen dan de openingen in een wat lager heuveltje.

Op mijn terras zie ik na een bui ook wel eens hogere bultjes om de mierennesten. Ze zien er dan ook korreliger uit. Waarschijnlijk is het vochtige zand beter bouwmateriaal. Van droog, mul zand kun je geen kastelen bouwen.

Op en vooral onder mijn terras is het weer een drukte van belang. Ik zie met lede ogen aan hoe de mieren onvermoeibaar mijn stoep ondermijnen. Zwarte wegmieren zijn het. Onder de stenen is het droog, tussen de stenen verrijzen vulkaantjes met kraters als toegangspoorten. Daar vallen wel eens druppels in, ja, een afdakje zouden ze vast op prijs stellen.

Bij de tuindeur liggen wat wulken, zeeslakkenhuizen die goed in de hand liggen. Ik gooi ze wel eens naar katten die in mijn tuin poepen en vogels vangen. Ik gooi nooit raak, maar ze schrikken er altijd van.

Als ik na twee weken uithuizigheid thuiskom, blijken de mieren een wulk als afdak in gebruik te hebben genomen. Ik kan me niet indenken dat de mieren, hoe werklustig en krachtpatserig ook, gezamenlijk een hele wulk naar hun hol hebben gerold. Het zal wel toevallig precies met de opening naar beneden op de kier tussen twee stenen zijn beland, waar de mieren een tunnel groeven. Om de wulk heen verrijst een bergje zand.

’s Avonds stommel ik een keer per ongeluk de wulk van het hol. De volgende ochtend blijkt het zand te zijn verwaaid en verregend. De mieren zijn druk bezig met herstelwerkzaamheden.

(Natuurdagboek Trouw donderdag 11 juli ’19)