Ze liggen op het strand bij Parnassia. Allemaal in dezelfde vorm: een halfronde band, die me doet denken aan een uitgevouwen deklaag van een paardenhoef. Ik kan er ook een poppenkraag in zien. Ze lijken van rubber. Zijn het siliconen lapjes om borsten mee op te stoppen? Nee, het zijn zowaar natuurverschijnselen. Het zijn de eieren van tepelhoorns.

Tepelhoorns zijn bolle slakkenhuizen tot een centimeter of vier in doorsnee. Hun windingen worden vanaf een stompe top snel breder – en vanuit een bepaalde hoek bezien zou je daar een tepel in kunnen zien. Verklaart dat mijn onbewuste associatie met borstvulling?

Tepelhoorns zijn lichtbruin met wat donkere vlekjes. Ze kunnen een jaar of vier oud worden. Als ze na hun dood eeuwen in de zeebodem zitten, verkleuren ze onder invloed van ijzer tot donkerblauw. Bij leven zijn ze geduchte roofslakken. Ze zuigen zich vast aan een ander schelpdier, dat zijn kleppen krampachtig gesloten houdt, boren met jobsgeduld urenlang een kogelrond gaatje in diens schelp, en zuigen hem leeg.

In de lente en zomer zetten tepelhoorns hun eitjes af op de bodem van de Noordzee. Terwijl de moederhoorn eitjes legt, maakt ze een kleverig mengsel van slijm en kleine zandkorreltjes. Grote zandkorrels passen niet door het geultje dat ze met haar voet vormt. Met het gelatine-achtige spul plakt ze de eitjes aan elkaar, in bijna-cirkels. De lapjes die nu op het strand liggen, stonden eerst als vulkaantjes op de bodem, deels in het zand verankerd.

De stormen van afgelopen weken hebben de eierkransen losgewoeld en naar het strand geblazen. Eierkransen die de stormen hebben doorstaan komen één tot twee maanden na de leg uit. Er verschijnen minuscule tepelhoorntjes die alle kanten opkruipen. Ze breken niet uit hun eierkapsel, zoals een vogelkuikentje zijn schaal openpikt, maar ze wachten tot het gelatinemengsel waarin ze opgesloten zitten oplost in het zeewater.

(Natuurdagboek Trouw maandag 2 maart ’20)