De meldingen van bloeiende pinksterbloemen stromen binnen. Peter van Dalen stuurde me de eerste, met foto’s van pinksterbloemen in volle bloei. Joke Quaak was nummer twee, op de voet gevolgd door Gé Blom-Doorlag. Verdere meldingen zijn niet nodig, dank u! Wel hoor ik graag de waarneming van het eerste oranjetipje.

In mijn grasveldje zijn de pinksterbloemen in een week een decimeter opgeschoten. Ze staan in knop, maar nog niet op knappen. Hetzelfde geldt, tussen de bosjes, voor look-zonder-look. Pinksterbloem en look-zonder-look zijn waardplanten van het oranjetipje, ’s lands vrolijkste vlinder. Of beter: ’s lands vrolijkst stemmende vlinder, althans de mij het vrolijkst stemmende vlinder.

Ook op judaspenning en misschien op kleine veldkers en kool-achtigen kunnen oranjetipjes eitjes afzetten; allemaal kruisbloemigen. Ik heb veel pinksterbloemen, look-zonder-loken en kleine veldkersen in de tuin. De oranjetipjes weten ze te vinden, ook al is mijn tuintje een bloemeneilandje in een woonwijk waar tuinieren vooral wordt geïnterpreteerd als het hanteren van elektrische grasmaaiers, bladblazers en hogedrukspuiten.

Ik kan natuurlijk een mooi natuurboek uitloven aan degene die het eerste oranjetipje ziet, maar dat zou dubbelop zijn – diegene wordt immers al beloond met die waarneming?

Iedere nazomer maai ik mijn grasveldje in 2 of 3 fases – ik laat altijd een deel staan voor insecten. Zo verschraalt de bodem en krijgen bloemen meer kans. Het wordt elk jaar een lila zee van pinksterbloemen. Daar komen meer vlinders op af dan oranjetipjes, en andere insecten ook, maar oranjetipjes zijn toch wel da bomb.

Oranjetipjes zijn lid van de witjes. De vrouwtjes hebben witte, gemarmerde vleugels, de mannetjes oranje vleugeltippen. Fladderende tortillachips met oranje dipsaus.

Nog even en ik zie het tafereel van op de foto weer, als ik uit het raam kijk. Maar wie zou het eerste tipje zien?

(Natuurdagboek Trouw donderdag 26 maart ’20)