Er gloort een straaltje licht over de rand van de put vol liefdesverdriet waarin ik ondergedompeld zit. Genoeg licht voor vakantieplannen. Ik neus bij ‘eenouderreizen’ op internet. Reisbureaus denken dat je als éénouder kindervertier wil, misschien om zelf met andere éénouders te flirten. Terwijl ik vruchteloos doorklik, poppen er advertenties op van datingsites. ‘Vind uw droomdate’, ‘gratis proberen’. Ik ben wel nieuwsgierig naar de digitale datingwereld. Volkomen nieuw voor me. Welnee, bijt ik mezelf toe, ik kom toch genoeg mensen tegen in het echt? Ja, maar.. Ik ken lieden met een fijne relatie, die op datingsites begonnen. Maar als de mensen vragen hoe je elkaar hebt leren kennen, is “datingsite” toch een zwaktebod?
In Trouw lees ik dat professor Gert ter Horst ontdekte dat liefdesverdrietige mannen troost zoeken in nieuwe liefdes, terwijl vrouwen erover praten. Ik praat er juist veel over, al ben ik man. De ene vriend zegt: versier een vrouw, de beste remedie tegen liefdesverdriet. Anderen zeggen: dat is te snel, je moet het verwerken, je bent niet aan een nieuwe liefde toe. Dat geloof ik ook. Maar een verliefdheid lijkt me een troostrijke afleiding. Troostrijker dan wijn en sigaretten. Troostrijker dan muziek, poëzie, natuur. Die maken het verdriet juist scherper. Professor ter Horst adviseert zelfs dat mannen snel weer… ach, wat kan het ook schelen, baat het niet dan.., ik doe het gewoon, ‘klik!’
Voor ik het weet heb ik een profiel met foto. Wel vervelend als Trouwlezers me ontdekken of erger: mijn ex. Maar wat bereik je zonder risico’s?

Ik grasduin door foto’s en profielen. Wie geen foto plaatst heeft misschien wat te verbergen. Of wil niet vanwege haar oogverblindende snoetje gekozen worden. Maar een eerste indruk krijg je toch van een uiterlijk. Al die beschreven karaktertrekken en bezigheden zijn ondergeschikt aan het ‘wauw!’ dat je kunt hebben als je een leukerd tegenkomt. Wie meent dat ie op innerlijke schoonheid valt, kan beter chirurg worden. Of iemand aantrekkelijk is, hangt af van een subtiele mix van verschijning, gebaartjes, stem, gedrag, geur… Vooralsnog heb ik alleen foto’s en profielen.
Ik krijg suggesties voor vrouwen die met mij zouden matchen. Veel vrouwen uit Groningse dorpen. Bijna iedereen blijkt “spontaan” te zijn, een enkeling in combinatie met “kijkt de kat uit de boom”. Ik kan weldra geen spontaniteit meer zien.
Eerlijkheid wordt hoog gewaardeerd. Niemand adverteert dat een leugentje om bestwil moet kunnen. Wat een trouw en oprechtheid!
Iedereen vindt Intouchables de mooiste film en Paulo Coelho de beste schrijver.
Een goed glas wijn doet het goed. Niemand wil een slecht glas wijn. Stedentrips! Reisbureaus zouden ermee moeten adverteren op datingsites. Iedereen maakt stedentrips en strandwandelingen, iedereen is sportief en avontuurlijk maar hangt ook graag op de bank voor een tv-serie. Iedereen is alles.
De vrouwen hebben hun zaakjes voorelkaar, hun leven op de rails. Het is prima zo, maar de Grote Klik ontbreekt nog. Klik is het meest gebruikte woord op datingsites. Veel vrouwen zeggen niet uit te zijn op een relatie. Wat doen ze hier dan? Hoewel? Zelf zoek ik toch ook vooral afleiding?

Maar niet met een “spontane meid”. Ik wil afsluiten als er ineens een signaal komt. Valerie is geinteresseerd! Waarachtig. Nu al? Een bloedmooie blondine met laag uitgesneden hals straalt me toe. 34 jaar. “Zoek een man tussen 35 en 80 jaar.” Woeha, ik val binnen de leeftijdsmarges. Haar profiel is in het Duits, ze woont in Leer, net over de grens. Ik vraag of ze ook Engels kent.
De volgende morgen is er antwoord, tussen nieuwe reacties. Maar eerst Valerie. Engels kent ze beter “than your home-tongue German”. Ze blijkt Russisch. Ik schrijf haar: “Ik ben ziek, ik heb niet lang meer en ik heb geen kinderen maar wel veel geld.” Daar trapt ze niet in, ze reageert niet.
Kom op, Dijksterhuis, serieus blijven! Mijn profiel is bekeken door tientallen. Pomptiedom. En ik krijg berichten. De meest uiteenlopende vrouwen tonen belangstelling. Geen mannen, homo’s en hetero’s zijn hier strikt gescheiden.
Als ik laat matchen op hoog-opgeleid krijg ik een kandidaat die kan lezen, maar het zelden doet, en nu 50 tinten grijs leest omdat iedereen zei dat ze dat moest lezen. Niet dat ik hoge opleidingen eis, maar met een beetje algemene ontwikkeling lijkt het me gezelliger kletsen in de kroeg.
Het voordeel van internetdaten boven de kroeg is dat je de eerste fase van het blauwtjes-lopen overslaat. Men zoekt, men wil. Het nadeel daarvan is dat je meteen geacht wordt te weten of het iets wordt. Ik heb vriendinnen gehad met wie ik iets kreeg nadat we al een tijd contact hadden zonder dat één van beiden op het idee kwam dat we op elkaar vielen. Je kunt natuurlijk vriendjes blijven na een eerste date, maar omdat liefde de bedoeling is, ligt dat minder voor de hand.
Ik antwoord belangstellenden altijd, maar kopieer de afwijsbriefjes. Soms vergeet ik de naam te veranderen zodat Jannie de boodschap krijgt: beste Trui, ik bedank voor de eer.
Elke dag word ik door de datingsite getracteerd op aanmoedigingen: “Bekijk Zonnetje uit Groningen en andere singles.” “We willen u voorstellen aan Mutsuittwente uit Oldenzaal.” Net als ik begin te denken: dit wordt nooit wat, meldt zich een vrouw van mijn leeftijd, die onder het motto “Speld zoekt hooiberg” een profiel zonder taalfouten biedt, waarin staat dat ze van natuur houdt, van literatuur, film en muziek. Bij muziek staan Bach en Nick Cave. Wie zowel Bach als Cave omarmt, mag bij mij altijd aanschuiven. En ze woont nog in Groningen ook! Dat lijkt me een verademing na vier jaar verkering in de Randstad. O ja, en ze is natuurlijk knap.
Ik klik op: ‘stuur een bericht’. Maar dan verschijnt een betaalscherm. Als gratis lid mag ik zelf geen contacten leggen, alleen reageren! Potverdikkeme! Zal ik betalen? Voor een maand is het relatief duur. Drie maanden is te lang, dan is de zomer al voorbij. Terwijl ik twijfel stuurt Speld míj een bericht! We lijken wel voor elkaar bestemd!
Ze vraagt of ik Koos ben, de natuurschrijver van Trouw. Mijn schuilnaam gaf onvoldoende dekking. We verklappen onze mail-adressen en telefoonnummers. Het is leuk mailen met haar, ze is geestig en slim. Ik moet soms hardop lachen. ‘s Avonds begint ze me te appen. Eerst schieten de grapjes over en weer, dan de persoonlijke leedwezens en vervolgens begint het gesprekje spannend te worden. Ik krijg steeds rodere oortjes. Dat belooft wat.
We spreken af, om 5 uur in een café. Ik douche en ik scheer me. Ik pak een nieuw mesje en snijd in mijn lip. Om half 5 zwelt er nog een pareltje bloed op.

We zoenen elkaar op de wang, schieten in de lach, drinken wijn. We hebben gemeenschappelijke kennissen en praten over van alles. We gaan ook eten, ze regelt telefonisch iets voor haar kinderen. We tafelen na, we nemen er nog een. “Je hebt een wondje op je lip”, zegt ze, en raakt het even aan. Ze heeft veel date-ervaring. Ze zat een keer samen met een vriendin achter twee laptops. Vriendin kreeg complimentjes van een 25 jaar oudere grijsaard met een buikje. Hij had, zei hij, nog nooit zo’n klik gevoeld. Zij ging met dezelfde bejaarde aanpappen als vriendin. Ook tegen haar zei de oldtimer dat hij nooit eerder zo’n klik had gevoeld. Een andere keer had ze een date met een brandweerman. Die was te laat, maar ineens reed er een brandweerauto voor. Hoe romantisch! Ze fleurde helemaal op. Maar toen reed de brandweerauto door, hij kwam toevallig langs, de brandweerman daagde niet op.
Wat doen we? Nog ééntje dan. En nog een, twee, drie. Om half 1 lopen we naar de fietsen en ineens lopen we gearmd. Your place or mine? Mine. Het fietsen ontnuchtert. In bed wordt het niks. Ik probeer het, maar ik denk aan ex. Het voelt of ik vreemdga. Er komt geen einde aan de nacht. Toch wordt het eindelijk licht.

Een andere vrouw wil een afspraakje. Ik ook wel en stel een rustig terrasje voor. Ik ben er het eerst, het terras is leeg. Maar dan strijkt er een luidruchtig gezelschap neer. Als ze komt, loopt ze lachend langs me heen en begroet ze het gezelschap. Het blijkt haar ex-schoonfamilie te zijn, met wie ze goed contact heeft. Er wordt gegrimast en geknipoogd. Ze komt uit Drenthe. Ik vraag uit welke plaats. Ze is bedrijfsleider. Ik vraag van welk bedrijf. Maar op zulke persoonlijke vragen wil ze “nog” geen antwoord geven.
Ervaren daters vertellen mij dat ze vaak in één oogopslag weten dat het niks wordt. Dat het henzelf ook overkomt, vertellen ze nooit. De Drenthse bedrijfsleidster nipt aan haar rosé en zegt lachend dat ze nu al weet dat dit een éénmalig afspraakje is.
“O nou”, stamel ik, “dan ga ik maar vast!”
Die avond zal ik net gaan slapen, als er een berichtje binnentingelt. Van ex! Mijn hart maakt een sprongetje. Zou ze weer…? Maar nee, ze vraagt of ik lekker met vrouwen rotzooi. Een vriendin van haar heeft mijn profiel herkend als ex van ex, en heeft het gekopieerd en naar ex gestuurd. Ik hakkel een berichtje dat het me een prettige afleiding leek, maar dat het niks wordt, dat ik steeds aan haar denk. Einde gesprek, einde van het sporadische contact dat we nog hadden. Ik lig wakker.
Ik zet mijn profiel op onzichtbaar. Maar na een week zet ik het weer aan. Er volgen aardige mailwisselingen, leuke afspraakjes en zelfs een fijne vrijage! Maar het is iemand die niet mijn “rebound” wil zijn.
“Rebound?”
“Ja, iemand om van je liefdesverdriet af te komen.”
Het datingjargon is nieuw voor me. Naar aanleiding van mijn verovering zegt een vriend: “babysteps”. Stapje voor stapje modder ik voort.
Grasduin ik eerst nog verwachtingsvol door de kandidaten die mijn profiel bekeken, ik word het zat. Al die in succes verstopte eenzaamheid. Ik wil niet. Mijn hoofd en hart zitten nog te vol ex. Ik zeg mijn abonnement op. Het duurt een week voor de termijn verstrijkt. Het is of de vrouwen het voelen. Niemand stuurt nog berichten.
Tot de laatste dag. Dan krijg ik ineens een verrassend leuk bericht van een mooie vrouw, die niet in de buurt woont maar voor haar werk in Groningen moet zijn. Ze date al een maand niet meer, maar ik was haar opgevallen, ze heeft haar profiel even geactiveerd om me een afspraakje te kunnen voorstellen.
(in Trouw, 30 aug. 2014)