Stille huiler op de plaat
Op Engelsmanplaat komen nauwelijks mensen. Zeehonden zijn er des te meer. Honderden. Gewone zeehonden zien we, als we er met Bram Adema van de Pierewaai heenvaren. De eerste zeehond die we zien is een huiler. Althans, het zou een huiler kunnen zijn, al huilt hij niet. Hij ligt bij de waterlijn op het strand. Een spoor van omgeploegd zand verraadt dat hij er een meter of tien heeft opzitten. Als we in zijn buurt komen, kijkt hij ons argwanend aan. Eén oog is vochtig en rond en groot als een schoteltje, het hartveroverende oog van een jong zeehondje. Het andere oog is tot een halve maan toegeknepen. Ontstoken, een veeg teken. …