In mijn tuin zat een groepje schildwantsen op een ooievaarsbek. Het waren waarschijnlijk jonge volwassenen, want deze schildwantsen worden in de nazomer en herfst volwassen. Er zaten ook nimfen bij, één daarvan staat op de foto. Hij is in zijn vijfde en laatste nimfenstadium, dus bijna-volwassen.

Het zijn wantsen van de soort Eysarcoris venustissimus, een Nederlandse naam hebben ze niet. Toch zijn het algemene insecten. Vooral langs heggen hagen en bosranden zijn ze te vinden, en in bermen en slootkanten waar witte dovenetel of bosandoorn groeit. In mijn tuin staan inderdaad nogal wat bosandoorns, maar blijkbaar vinden de wantsen ooievaarsbekken ook goed.

Bosandoorn en witte dovenetel zijn geen landbouwgewassen. Misschien hebben deze schildwantsen daarom geen Nederlandse naam. Ze worden niet bestreden, zoals veel andere vegetarische wantsen. De insecticiden zullen de niet-bedoelde wantsen evenmin goed doen en ook lijken ze me dodelijk voor roofwantsen, die op hun beurt planteneters soldaat maken. De plaagwantsen zijn trouwens steeds beter bestand tegen landbouwgif.

Deze schildwantsen zijn met ruim een halve centimeter kleiner dan de groene stinkwants en de berkenwants. Ze zijn gemarmerd bruin met grijs en hebben een kopergroene glans op hun rug. Het driehoekige schildje kan van glanzend goud zijn. Hun randen zijn wit gestippeld.

Anders dan de meeste insecten zijn deze schildwantsjes het hele jaar in levenden lijve te vinden. Maar vooral in de herfst, als de jonge volwassen de wereld verkennen. In de lente paren ze. Dan raken de dovenetel- en andoornbladeren bedekt met laagjes eitjes. Honderden eitjes. Soms lijken wantseneitjes op maanzaad, maar de eitjes van deze schildwants zijn roomwit en getooid met een piepklein hoofdlettertje T en twee rode streepjes. Uitvergroot zijn het net gezichtjes.

(Natuurdagboek Trouw maandag 20 okt. 2014)