In schelpengruis vond ik als kind op het strand van Schiermonnikoog wel eens een jong en piepklein schelpje van de wijde mantel. Een groter exemplaar vond ik bijna nooit. Ik was dan ook verrast toen ik laatst bij paal 6 een onbeschadigde wijde mantel tussen de kokkels in de vloedlijn zag liggen.

Ik herinnerde me berichten van vorige herfst, toen er veel wijde mantels gevonden werden: verse exemplaren in felle kleuren, doubletten zelfs, waarvan beide kleppen nog aan elkaar zaten.

Blijkbaar hebben wijde mantels hun leefgebied uitgebreid tot de kust van Noord-Nederland. Jonge schelpjes die van hun groeiplaats losgeslagen waren, spoelden wel met de zeestroom mee naar het noorden, of zelfs met hun groeiplaats en al, bijvoorbeeld een sliert zeewier. Maar verse, grote schelpen werden waren zeldzaam. In Zeeland werden ze vaker gevonden, en die Zeeuwse mantels waren voorheen misschien al uit Frankrijk geïmmigreerd. In Bretagne en Normandië zijn ze algemeen, in Zuid-Engeland ook. In het noorden van de Noordzee komen ze ook voor, maar op de Waddeneilanden zijn ze nieuw.

Mantels zijn genoemd naar de mantel van Jacobus en zijn het symbool van de pelgrims die zich verdringen op de wegen naar Santiago de Compostela. Santiago betekent Sint Jakob. Omdat er niet exact wordt voorgeschreven hoelang de pelgrimstocht moet zijn, beginnen veel Spaanse pelgrims hun tocht in de buitenwijken van de stad. Dan wandelen ze een uurtje om hun pelgrimsstempel te halen. Dat staat goed op hun c.v.

De mantelschelp is nog bekender als het logo van een oliemaatschappij, die zijn loopbaan ooit begon als handel in schelpenkalk.

Wijde mantels hebben één bolle en één platte klep. Daarin leeft een weekdier dat met primitieve ogen kan zien of het licht of donker is en dat zich snel door het water kan verplaatsen door zijn kleppen als zwemvliezen dicht te klappen.

(Natuurdagboek Trouw vrijdag 8 sept. 2017)