Het Ballastplaatbos in het Lauwersmeer is een loofbos op voormalige zeebodem. Ik ben er ooit een keer doorheen gelopen, in de winter. Nu is het lente, wat pril is het groen! Er roept een koekoek. Veel koekoeken hoor ik niet, dit jaar. Waarschijnlijk was het een karige winter in West-Afrika. In een nestkast aan de bosrand zit een torenvalk. Ik bekijk hem door de kijker. De valk zal mij met zijn telescopische ogen wel net zo duidelijk zien.

Het bos zingt. Fitissen, tuinfluiters; liefhebbers van jong en vochtig bos. Zwartkopjes en vinken zijn er ook. Die houden wel van iets ouder bos. Dit bos is hooguit veertig jaar, ik denk jonger nog, maar groeit vast sneller dan we gewend zijn van bos. In de nieuwe polders brak Nederland met de gewoonte bos uitsluitend op arme, woeste gronden te planten. Op zeeklei groeit bos soms verrassend snel.

In het bos staat een schutting met kijkgaten. Daardoor is een plas te zien met een steile achterwand van zand. De zandwand zit vol gaten. Er zwermen zwaluwen langs, die bij de gaten aan het zand gaan hangen en soms naar binnen glippen. Ze vliegen razendsnel in en uit, jagen boven het water op insecten en strijken soms neer op de oever. Het zijn oeverzwaluwen, ook weer terug uit Afrika en broedend in holen, die volgens het uilegbord zo diep zijn als je arm.

In de berm staan bokaalzwammen en nonnenkapkluifjeszwammen. Die zijn zeldzaam. Dit koele, natte voorjaar zijn er veel lentepaddestoelen. Op de kalkrijke zeebodem kunnen de gekste zwammen verschijnen.

Een oranjetipje landt op de pluizebol van een paardebloem. Oranjetipjes… ze zijn laat, deze lente.