Zwaluwen zijn er nog, maar de gierzwaluwen zijn begin augustus vertrokken. Er vliegen wel doortrekkers over en soms blijven die dagen hangen boven een water of moeras, om daar op bijvoorbeeld dansmuggen te jagen. Dat doen zwaluwen ook.

Huis-, boeren- en oeverzwaluwen scheren broeder- en zusterlijk langs en door elkaar heen op plekken waar insecten te vangen zijn. Dat broeder- en zusterlijke kan schijn zijn; misschien verafschuwen ze elkaar wel, je weet het niet.

Tijdens een wandeling wordt mijn aandacht getrokken door alle drie de soorten zwaluwen van Nederland, vooral oeverzwaluwen, die zich storten op de toppen van twee wilgen. Ze scheren over de hoogste takken heen, duiken er soms doorheen, hangen er fladderend bij alsof ze biddende torenvalkjes imiteren, en een enkele klampt zich vast aan een twijg en blijft even in de boom zitten. Ik heb nog nooit een oeverzwaluw in een boom zien zitten.

Oeverzwaluwen lijken op huiszwaluwen maar zijn bruin in plaats van zwart en hebben een bruine band dwars over hun borst. Huiszwaluwen hebben een witte stuit, oeverzwaluwen niet. Boerenzwaluwen zijn wat langer en slanker, met een dieper gevorkte staart. Op de foto wordt die staart als een waaier gespreid om fladderend te kunnen eten. De oeverzwaluw eronder doet hetzelfde met zijn kortere staartje.

Er is door de verrekijker niets geleedpotigs te ontdekken. Er dwarrelen geen dansmuggen of andere insecten rond. En gezien dat in de boom zitten zullen de prooien zich wel op de takken bevinden. Zouden het bladluizen zijn? Vast en zeker.

Ik zie vaak zangvogels uit insectenetende families op hun rooftochten door boomkruinen, struiken en planten fladderen. Tjiftjaffen schuimen graag de kruiden op kniehoogte af op bladluizen. Mezen verkennen struiken en boomkruinen. Vliegenvangers jagen vaak vanuit hoge boomtakken op vliegende prooien. Deze zwaluwen blijken ook hoogvliegers te zijn.

(Natuurdagboek Trouw donderdag 18 augustus ’22)