Ossentong en hondstong vormen één van de plantenkoppels die ik vaak verwar. Soms verwar ik twee planten omdat ik ze sprekend op elkaar vind lijken, zoals hengel en vlasbek. Soms verwar ik ze alleen vanwege hun naam, zoals slangenwortel en adderwortel. Ossentong en hondstong zijn voor mij dus echte instinkers, zowel qua uiterlijk als qua naam.

Laatst heb ik het gepresteerd om in een natuurdagboek de paarse dovenetels die twee paardebloemen omlijstten voor hondsdraf uit te maken. Bij de paardebloemen in kwestie bloeiden zowel hondsdraf als paarse dovenetel. Misschien kwam het doordat hondsdraf paarser is dan de wat rozere paarse dovenetel, ik weet het niet, ik weet deze twee soorten doorgaans dacht ik goed uitelkaar te houden, al lijken ze wel op elkaar. Nou ja, gelukkig worden dergelijke faux-passen altijd binnen een uur genadeloos rechtgezet door een dozijn lezersbrieven, waarvoor mijn hartelijke dank.

In de lente barsten eerst de bekende vroege bloeiers en de ook-‘s winters-wel-een-beetje-doorbloeiers los. Vervolgens verschijnen de zomerbloemen. Ossentong is één van de eerste; ik kwam eind april een hele bos tegen. Zomaar in een ruig hoekje in een woonwijk. Ossentongen zijn gemakkelijke kostgangers. Ze doen het in de brandende zon en in de schaduw, op omgewoelde stadsgrond met tuinaarde en hondenstront, en op scherp zand in winderige duinvalleien.

Toch zie je ze niet veel. In het wild zijn ze zelfs zeldzaam. In steden kom je ze soms tegen, zoals de bloemen op de foto. Het zijn overblijvende ossentongen, soms groene ossentongen genoemd, een soort die ooit uit Frankrijk of Spanje is gehaald en bij ons in landgoederen is geplant. Intussen verkopen tuincentra ossentongen. Ik denk dat mijn bos ooit uit een tuin verwilderd is.

(Natuurdagboek Trouw woensdag 13 mei 2015)