AABC journalistiek & tekst

Gistermorgen vroeg hoorde ik op bed liggende een alarmerend geklapper van vleugels. Ik vloog overeind, rukte het gordijn open en stak mijn hoofd door het immer geopende raam naar buiten. Ik was te laat. Een kat sprong mijn tuin uit met in de bek een stuiptrekkende merel. Onthutst ervoer ik die teleurstelling over iets waar niets meer aan te doen valt.

Het slachtoffer was een vrouwtjesmerel. Haar mannetje bleef nog een uur paniekerig roepen. Nadat de zanglijsters, de roodborstjes en de zwartkopjes al waren opgeruimd, zijn nu de merels aan de beurt. Het broedsel dat mijn merelpaar te voeden had, is nog jong. De kuikens verhongeren nu, tenzij het mannetje ze in zijn eentje voedt en warm houdt, wat me onwaarschijnlijk lijkt. (meer…)

Bevrijdingsdagen moeten gevierd worden, maar waarom gaat dat gepaard met herrie? Ik lag tot half twee ’s nachts mee te dreunen. Op acht kilometer afstand van het bruisende middelpunt drongen de beats en het geschreeuw door de gesloten ramen en door mijn oordoppen. Ik geloof dat Kraantje Pappie boven zijn eigen muziek uit probeerde te schreeuwen, wat hem overigens niet verstaanbaarder maakte.

Een week eerder was de verjaardag van de koning aanleiding tot lawaai, maar toen werd er gebrald en gehost op de Grote Markt. Ditmaal was het Stadspark de sjaak. In dat park broeden vinken, mezen, merels, lijsters, roodborstjes, heggenmussen, winterkoninkjes, zwartkopjes en nog veel meer vogels. Vogels schrikken zich op oudejaarsnacht al dood van de lawaai-explosie, en spitsen midden in het broedseizoen ook vast hun oren. Hoeveel nesten zouden er verlaten zijn, hoeveel vogels schrokken zich een hartstilstand? (meer…)

Soms laat ik mensen een natuurgebied zien. Als ik vertel dat er zeearenden voorkomen, spitsen die mensen hun oren. Als we dan echt een zeearend zien, vindt men de excursie geslaagd, ook als we verder weinig meemaken.

Zeearenden zijn zeldzaam maar worden steeds talrijker; vorig jaar huisvestte Nederland dertig paartjes, ofwel zestig vogels. Daar komen vrijgezelle jongen bij en – zeker nu in de trektijd – buitenlandse bezoekers. De vogels zijn met een spanwijdte van meer dan twee meter heel groot, en ze zijn niet bijster schuw. En toch moet je ze maar net ontdekken. Ik zie ze vaak, maar meestal van een grote afstand. Ze luieren dan in bijvoorbeeld een grote wilg die in een natte omgeving staat. Dan hebben ze wellicht ’s morgens een karper, meerkoet of jonge gans gegrepen en zitten ze uit te buiken, wat ze uren kunnen volhouden. (meer…)

Dezer dagen laat zich soms een snor (m) zien, een rietvogel, omdat ie op wil vallen, vooral bij vrouwtjes. Zo’n snor zit dan bovenin een rietstengel, soms ook in een wilgje in het riet, te zingen.

Dan zie je dat een snor bruin is. Een rietzanger heeft dan nog een lichte oogstreep met een donkere wenkbrauw. Rietzangers maken bovendien charmante baltsvluchtjes vanuit het riet. De snor lijkt meer op de kleine karekiet, die ook meestal verscholen zit in het riet, waar hij eindeloos zijn naam karrrrekrast. Een snor is op het oog lastig te onderscheiden van een karekiet, maar zijn zang is heel anders. Hij ratelt een eentonig wekkertje af: ‘rrrrrrrrrr’. Daar dankt hij zijn naam aan. (meer…)

Op bezoek bij Jeanette Essink krijgen we een rondleiding door de tuin. Dat is een klein natuurreservaat, een groen eilandje tussen agro-industriële landerijen. Er is altijd van alles te zien, te horen, te ruiken, te voelen en te proeven, al heeft dat laatste meer te maken met de catering die Jeanette en haar vriend verzorgen.

Maar eerst de tuin, en vooral de insecten daarin. Achterin nestelen solitaire bijen en muurwespen in holletjes in dood hout. Daar liggen vaak goudwespen op de loer. Die schitterende beestjes parasiteren op bijen. (meer…)