Op het wad bij Schiermonnikoog groeperen de scholeksters zich bij vloed bij het kweldertje dat in de luwte van het slibdepot van de jachthaven aan de oude steiger is gegroeid. Ook steenlopers en tureluurs verzamelen zich daar. Soort bij soort. Groepjes rotganzen en bergeenden houden zich afzijdig. Enkele bonte strandlopers en wat bontbekplevieren scharrelen erlangs, die plevieren hebben altijd wel wat te scharrelen, maar die bonte strandlopers, bontjes in vogelaarslatijn, maken een ontheemde indruk. Nog even en hun zuidelijker overwinterende soortgenoten komen terug, dan zijn ze weer met duizenden.

De goudplevieren zochten hun heil op de weilanden en maïsakkers achter de dijk, maar komen terug gezwermd. Ze proppen zich tussen de toch al overvloedig aanwezige vogels die hier overvloeden. Deze wadvogels hebben geen dag-nacht-, maar een eb-vloed-ritme. Met eb scharrelen ze etend over het drooggevallen wad. Bij vloed steken ze hun koppen in de veren op zogenoemde hoogwatervluchtplaatsen. Ze hebben die rust nodig, een verstoring kost zoveel energie dat ze eraan onderdoor kunnen gaan. De slechtvalk die passeert zorgt voor genoeg reuring. De hond die enthousiast een rondje rent en na het opjagen van alle duizenden vogels kwispelend een schouderklopje bij de baas komt halen, kunnen ze er nauwelijks bijhebben.

Een mooi gezicht is het wel in de middagzon: die zwart-witte scholeksterwolken en de goudbruin-witte plevierenzwermen bij elke hond. En de honden en hun baasjes hebben een fijne wandeling. In Nederland is natuur er om te beleven. Er is bijna geen natuur waar je niet mag komen.

De scholeksters warmen zich in de lentezon en beginnen elkaar te versieren en te verjagen. Met veel misbaar stappen en vliegen ze rond. Terug in Groningen blijkt het paartje dat bij in de buurt op een gymzaal broedt, er ook weer te zijn. Samen zoeken ze wormen in de berm van de drukke weg.

(Natuurdagboek Trouw donderdag 28 februari 2019)