De droge, bevroren klei onder de bermen langs de provinciale weg naar Delfzijl zal de scholeksters het wroeten lastig maken. Grutto’s staan in groepen te wachten op de lente, ze maken een kleumende indruk. Ze zijn vermagerd en kunnen hun ei voorlopig wel schudden. Hun lange, gevoelige snavel krijgen ze de grond niet in. Grutto’s wroeten graag in vochtige bodem naar larven. Scholeksters ook. Hun vuurrode snavel is misschien niet even lang als een gruttosnavel, maar veel scheelt het niet. Maar ach, scholeksters zijn stoere binken die met hun delicaat uitziende snavelpunten kokkels openbreken. En kokkels hebben stevige schelpen die ze potdicht kunnen klemmen. Een scholekster moet een kokkel verrassen als zijn schelp op een kier staat. De vogel ramt zijn snavel erin en wrikt. Probeert u dat eens met uw nagels. Ze breken gegarandeerd.

De scholeksters verspreiden zich nu twee aan twee in het binnenland. Soms zijn ze ook met meer, en meestal leidt dat tot geharrewar en luidkeels geroep: “tepiet tepiet!” Een typisch waddengeluid dat nu dus in het binnenland klinkt. In het binnenland zijn geen kokkels, wel wormen. Scholeksters zijn van kustvogel veranderd in weide- en akkervogel. Aan de kust vinden ze weinig rust en weinig eten, kokkels zijn nodig voor de paella. Niet dat het platteland een paradijs is voor vogels en met de scholeksters gaat het dan ook belabberd. Ze krijgen te weinig kuikens. De vrije val in scholeksteraantallen is begonnen, maar het duurt wel even voor dat de voorbijganger opvalt. Scholeksters kunnen oud worden en blijven elke lente twee aan twee in de berm wroeten. Een fijn gezicht, die zwart-witte scharrelaars met hun rode snavels.

(Natuurdagboek Trouw 4 april 2013)