Niet ver van mijn huis groeien reuzenbovisten. Iedere herfst staan ze in de grazige berm van een fietspad. Ze worden altijd aan stukken geschopt, maar ieder jaar komen ze weer vol goede moed tevoorschijn. Ik wilde er een plukken en opeten, mijn kinderen en ik zouden van één reuzenbovist zeker twee keer kunnen eten. Maar toen ik ging kijken, was ik al te laat, de bovisten waren al stukgetrapt en de weinige die de menselijke trapneiging hadden overleefd waren of tot donkerbruine stuifzakken getransformeerd, of te oud en gedeukt om nog te eten.

Voor de foto bleek zo’n gebutste reuzenbovist zich nog wel te lenen, bijvoorbeeld naast een wandelschoen maat 44. Dit exemplaar was zo groot als een voetbal. Dat is nog niets. Sommige worden een halve en ik heb wel eens gehoord over een reuzenbovist van een hele meter. Wat een kolos. Dat staat op een breekbaar voetje en laat zich na rijping van de sporen zomaar wegblazen. Voortrollend in de wind kunnen de miljarden sporen zich verspreiden.

De reuzenbovisten langs het fietspad staan op een dijkje. Ik weet niet wat er in de bodem zit, maar als het dijkje is gemaakt van aarde met chemische afvalrestjes, dan is het eten van die voetballen niet aan te bevelen. Reuzenbovisten nemen namelijk gemakkelijk zware metalen op, en die zijn giftig. Misschien kun je gifgrond wel reinigen door er jarenlang reuzenbovisten op te kweken, die je vervolgens plukt en bij het chemisch afval deponeert. Maar dan? Verbranden?

Dan zijn zwammen eens niet giftig, en dan worden ze het wel vanwege chemische vervuiling. Het is misschien maar beter dat ik mijn kinderen niet zo’n zwam heb voorgschoteld.

(Natuurdagboek Trouw 21 okt. 2013)