De vlier bot uit. Het jonge vlierblaadje op de foto steekt als een handje uit de stam. Bijna had ik geschreven: graait en gretig, maar dat maak ik ervan omdat ik zelf gretig naar de lente graai. Zo’n vlierblad graait niet en is niet gretig, het maalt om alles, het groeit omdat het warmer wordt en de tijd rijp is, blad noch boom heeft er invloed op. Toch lijkt dat vlierhandje er zin in te hebben en daar gaat het om, volgens L.F. Céline. Het gaat, zei hij, niet om de zin van het leven, maar om de zin in het leven.

Een vroegere vriend van me met een volstrekt volkoren leefstijl serveerde in beslag gefrituurde vlierbloemen. Best lekker,  als je van frituur houdt. Een andere vriend at louter rauwkost. Geweekte rijst, dagenlang gewelde erwten. Hij verkocht zelfgemaakte vlierbloemenwijn. Mensen die goed van vertrouwen zijn, zien in vlier behalve een lekkernij ook een medicijn tegen allerlei kwalen: griep, verkoudheid, koorts, reuma, ischias. Volgens die vertrouwelingen zou vlier tot mooie dromen leiden, die gratis je toekomst voorspellen. Zo’n breed inzetbaar geneesmiddel versterkt de afweer, reinigt het bloed en stimuleert de stofwisseling. Dat laatste betekent dat je er diarree van krijgt.

Afijn, vlierbessen zijn vitaminerijk en het sap en de gelei ervan zijn lekker. Zes ons geriste vlierbessen en vier ons zure appels met een citroen, een pijpje kaneel en één à twee pond geleisuiker vier minuten pruttelen, door een zeef persen en in omgekeerde jampotten afkoelen. Klaar. Dit recept komt van lezeres Corrie Vriend-Weppelman uit Berkel-Rodenrijs. Maar vlierbessen zijn er nog lang niet. Nu zijn er vlierhandjes. En ze hebben zin.