IJsschotsen en kleine ijsbergjes schuiven langs stuur- en vooral bakboord. Net als vorig jaar vaar ik mee op de Plancius naar Spitsbergen. Volgens plan vaart het schip van Jan Mayen noordwaarts, om pas later oostwaarts af te buigen naar Spitsbergen. De reden daarvan is dat het pakijs lonkt. Onder pakijs groeien algen, daarvan leeft plankton en daarvan leeft vis en enfin, voor walvissen, zeehonden en ijsberen moet je naar het ijs. En het pakijs ligt in een brede strook langs Groenland, in het noordwesten.

Vorig jaar was er minder ijs dan ooit. Het ijs lag onbereikbaar verweg. We lieten het links liggen en voeren noordoostwaarts. We kwamen op Zuid-Spitsbergen aan en hadden er een dag extra.

Nu is er niet meer ijs dan vorig jaar en de expeditieleider ziet het somber in. Maar het schip heeft een nieuwe kapitein. Die zet de sokken erin, we waren een knoop sneller dan vorig jaar. Op de monitors en plattegronden op de brug zie ik dat we een koers aanhouden van even ten westen van het noorden. We varen naar de ijsgrens! Een spierwitte horizon komt in zicht.

Crawlers en bergy-bits noemt de Engelse reisleiding de ijsschotsen en ijsbergjes. Ze zijn wit of blauw, soms zwart en bruin gespikkeld. De spikkels blijken zeehonden te zijn. In de verte liggen ze bij honderden, nee duizenden. Er zijn doorgewinterde poolreizigers aan boord, maar niemand heeft ooit zoveel zeehonden gezien. Het zijn vooral zadelrobben, met zwarte vlekken op hun rug. Ze zwemmen om de boot in vlinderslag, steeds half of zelfs geheel uit het water rijzend. Zwemmend kijken ze over hun schouder naar die vreemde boot.

Wilt u ook naar Spitsbergen? In 2014 gaan we weer! http://www.oceanwide-expeditions.com/ ovv lezersreis met Koos.

(Natuurdagboek Trouw 4 juli 2013)