Zeehond meerhond

We varen met Fogol-vogelexcursies mee op het antieke zeilschip Schuttevaer uit Enkhuizen naar vogeleiland De Kreupel van Staatsbosbeheer. Op een vogeleiland verwachten we vogels. We zien bij nadering ook veel kokmeeuwen, zilvermeeuwen, mantelmeeuwen, visdiefjes, aalscholvers, grauwe ganzen, wilde eenden, kuifeenden, bergeenden, tafeleenden en krakeenden. Op de bazaltblokken hippen kwikstaarten en op de meerpalen zien we steenlopers, al lopen ze niet en zijn die palen van hout.
Wat we niet verwachten is de plotselinge kreet ‘zeehond!’ En dat er dan ook echt een zeehond is. Als kind riep ik dat ook wel eens op de boot naar Schier. Zeehonden waren bijna uitgestorven en een attractie van jewelste. Je hoefde maar ‘zeehond!’ te roepen en naar de horizon te wijzen, of de mensen verdrongen zich zo aan de reling, dat de boot bijna kapseisde. Het opmerkelijkst was dat veel mensen de zeehond ook werkelijk meenden te zien. Hoe verlangen en geloof de waarneming kunnen beïnvloeden!
Nu wemelt het in de Waddenzee weer van de zeehonden. Soms zwemt er één een rivier op en soms belandt er één in het IJsselmeer. In 2008 meldde Bob Woets de eerste bij De Kreupel. Sindsdien wordt er vaker een zeehond gezien. Afgelopen weken zwom er weer één rond.
Maar dat we die dan meteen zien als we daar eens varen, is toch kras. Hoewel zeehonden nieuwsgierig zijn en de Schuttevaer een uitzonderlijk mooi schip is.
Zeehonden zijn zeedieren. Ze glippen waarschijnlijk door de sluizen mee het IJsselmeer op. Toen de Afsluitdijk er net lag en het IJsselmeer zoet werd, hobbelden zeehonden over de dijk zeewaarts. Ook nu schuifelen ze wel eens over de Afsluitdijk, maar dan meerwaarts. In 2011 werd er een doodgereden.
(Natuurdagboek Trouw 26 mei 2014)