Nu zich wolven in Nederland hebben gevestigd, worden er regelmatig wolven gezien door voorbijgangers. Men weet dan zeker dat het een wolf was, al weet men niet waarom. Op de foto’s staat een hond. Maar in de toekomst neemt de kans op een wolf toe, al blijft ie klein. Een vos is al lastig te vinden.

In De Wijsheid van Wolven, van de Duitse wolvenonderzoekster Elli Radinger (A.W. Bruna, 20,-), lees ik over een wolvin in Yellowstone Park die achterna wordt gezeten door wolven van een andere roedel. De wolvin zal gedood worden, tenzij ze een list verzint. Yellowstone krijgt elk jaar 4,5 miljoen bezoekers en soms staan de wegen vol campers en terreinwagens. Waar iets te zien is, drommen de wildzoekers samen. De wolvin rent naar zo’n mensenmassa en haar achtervolgers durven haar daar niet te volgen. De belagers druipen af; de wolvin is gered.

Radinger houdt van wolven. Maar ondanks de titel van haar vlot leesbare boek dweept ze niet met wolven als heilige dieren, zoals sommigen. Wolven beginnen een hert op te eten als het nog leeft. In de weinige gevallen dat mensen door wolven zijn gedood, betrof het wolven die mensen associeerden met eten, omdat ze gevoerd werden. Er gaan veel meer mensen dood door honden en nog meer door pennen. Radinger citeert een schapenhouder die zijn dieren achter schrikdraad laat overnachten. Eén keer verkennen wolven de mogelijke prooi, maar na een beet door het schrikdraad talen ze er niet meer naar.

Wolven kunnen afschot van herten overbodig maken! Dat zou jagers een doorn in het oog zijn, die willen herten schieten. En dus wolven. In de VS voorzien biologen wolven van zendertjes, om hun gangen te volgen. Jagers tappen het signaal af, zoeken de wolven op en schieten ze dood.

De oprukkende wolf bewijst dat natuurbescherming kan werken. Nu nog een wilde wolf tegenkomen – wat zou dat me blij maken! Maar die file in Yellowstone? Neu.

(Natuurdagboek Trouw vrijdag 4 januari ’19)