Hoe talrijker ze worden, des te minder lezersvragen over ‘witte reigers’ ik krijg. Die paradox komt misschien doordat je bij alledaagse verschijnselen minder vraagtekens zet. Misschien onthouden lezers ook wel mijn eerdere natuurdagboeken over die sierlijke, sneeuwwitte vogels, en is u inmiddels op de hoogte.

Grote zilverreigers zijn ’s winters in alle natte, vochtige en open landschappen te zien. Hun aantal begint in de buurt te komen van dat van blauwe reigers. In het laatste Sovon-nieuws (33/4) schrijft Willem van Manen van Sovon Vogelonderzoek over de mogelijke competitie tussen de maagdelijk witte en de oudgediende blauwe reigers.

Grote zilverreigers arriveerden eind jaren ’70. Rond 2000 begon hun aantal flink te groeien, vooral in de winter. Sinds 2010 schiet dat aantal nog steiler omhoog. Blauwe en zilverreigers lusten allebei een breed assortiment prooidieren. Ze delen hun jachtgebied, al jagen zilverreigers vaker in weilanden en akkers op muizen.

Zouden de twee soorten last hebben van concurrentie? Daar wijst niets op. Blauwe zijn wat groter en zwaarder en zouden zilverreigers misschien kunnen wegjagen, maar het aantal zilverreigers lijdt daar niet onder. Zilverreigers verdringen hun blauwe neven evenmin; er zijn nog altijd meer blauwe dan zilverreigers, omdat hun winterse aantal eveneens toenam. Dat was althans zo op de telpunten waar beide soorten al die tijd zijn geturfd.

Van Manen vraagt zich af waarom in de tijd voordat er grote zilverreigers in Nederlanders overwinterden, er niet meer blauwe reigers waren. ‘Er was immers ruimte en voedsel voor veel meer reigers’, schrijft hij. ‘Of is het voedselaanbod nu zoveel groter?’ Misschien ook wordt het aantal blauwe reigers niet ’s winters begrensd, maar in de broedtijd. Van Manen pleit er daarom voor de reigers niet alleen te tellen en bewonderen, maar ook op hun terreingebruik, gedrag en jachtsucces te letten.

(Natuurdagboek Trouw woensdag 20 januari ’21)