Wat wordt er veel over wolven gepraat. Vroeger werd er niet over gerept; toen waren wolven nog ongerept. Nu zie ik op tv nauwelijks onderwerpen met zoveel deskundigen. Tijdens een ochtendpraatprogramma op npo1 kwam die ene wolf op de Hoge Veluwe ter sprake. De directie van dat park wil die wolf met paintball-geweren wegjagen. De praatprogrammeur vroeg de aanwezige praters hun mening over die wolf. ‘Nou’, zei een mevrouw wier naam en wapenfeiten me ontschoten zijn, ‘voor de boeren is het niet leuk dat hun vee wordt opgegeten.’ Kennelijk dacht zij dat de Hoge Veluwe een landbouwgebied was.

Wij mensen hebben in de loop der eeuwen ontelbare hoeveelheden dieren afgeslacht. De redenen van onze moordlust waren: dieren eten, dieren wegjagen, dieren voor de lol doden, dieren hun leefgebied afpakken en onbedoelde sterfte (bijkomende schade). Tegenover de eindeloze lijst teruggedrongen en uitgeroeide diersoorten staan er een paar die zich verrassend goed weten te handhaven in de door mensen bestierde wereld.

Behalve bedwants, teek en bruine rat zijn dat de laatste tijd in Nederland enkele ganzensoorten (voor zolang als dat duurt), de vos (idem) en zelfs de wolf. ‘De wolf’ impliceert overigens dat er één wolf is. Dat geldt weliswaar voor de Hoge Veluwe, maar verder zijn er wat meer. Ze verschillen onderling in geslacht en leeftijd, maar ook in karakter en voorkeuren. Wolven zijn wild, maar die ene op de Hoge Veluwe is kennelijk zijn angst voor mensen kwijt geraakt. Waarschijnlijk heeft iemand ‘m vlees of hondenbrokken gegeven, bijvoorbeeld in ruil voor een foto. Zo zijn in de Amsterdamse Waterleidingduinen vossen getemd.

Dat wolven tegen de verdrukking in Nederland hebben herkoloniseerd is een mirakel. Laten we er blij mee zijn. En wil je ze ergens niet, zet dan een hek erom, met schrikdraad erop en waakhonden erin. Zoals op de foto, in Duitsland genomen. Daar praten ze minder.

(Natuurdagboek Trouw maandag 28 november ‘22)