Sinds ik één jaar oud was bezoek ik Schiermonnikoog, en sindsdien is er van alles in het landschap veranderd. De polder veranderde het sterkst. Waar destijds orchideeën bloeiden en kemphanen baltsten, groeit nu maïs en raaigras, ’s winters begraasd door ganzen.

De veeteelt op het eiland is zeer intensief. Er staan enorme stallen, er worden vrachten veevoer aangevoerd, en de drijfmest gaat de grasmat in.

Gelukkig zijn er plannen om de landbouw natuurvriendelijker te maken. Ik hoor de laatste jaren weer grutto’s zingen. Die zie ik het vaakst in het weiland aan de westkant van de Reeweg. Daar zie ik ook de meeste spreeuwen, kieviten, scholeksters, tureluurs en kneutjes.

Thijs de Boer, eigenaar van het fraaie schelpenmuseum Paal 14, en kenner van de eilander natuur, vertelde dat hij in dat stukje polder op 12 juni maar liefst 67 verschillende soorten planten telde. Sommige planten bloeien eerder, andere later, en zelfs Thijs zou er een paar over het hoofd kunnen zien, dus er komen nog wel meer soorten voor. Er groeien ook zeldzaamheden, waaronder twee orchideeën: de brede en de rietorchis.

Het lijkt me een mooi begin van het verlevendigen van de polder, wat nog een hele klus wordt. Natuur beschermen is al lastig, natuur herstellen nog veel lastiger.

Maar ondanks de mooie verduurzamingsplannen wil de auto-arme gemeente Schiermonnikoog juist door dit weiland een autoweg aanleggen! Dat plan is acht jaar geleden al weggestemd. Los van de grutto’s kost zo’n weg duizenden euro’s per inwoner, om de paar bedrijven aan de westkant een fractie sneller naar en van de boot te laten rijden, zonder door het dorp te hoeven. Het plan is weer van stal gehaald. Je kunt plannen net zolang van stal halen tot er in het gemeentebestuur een meerderheid voor is.

Natuur beschermen is lastig, zo blijkt maar weer. Zelfs op een auto-arm eiland dat een Nationaal Park is wordt een autoweg gepland.

(Natuurdagboek Trouw maandag 22 juni ’20)