De dijk bij Tolbert stond op doorbreken, donderdag. 85 mensen werden geëvacueerd, 15 bewoners bleven in hun bedreigde polder. Zandzakken werden aangesleept. Regen vulde de boezemwateren en een noordwester stuwde de Waddenzee op. Tolbert ligt ten zuidwesten van de stad Groningen. Ligt Tolbert aan zee? Nee, het dichtstbijzijnde water van enige omvang is het Leekstermeer. Maar het gevaar kwam van de Matsloot. De Matsloot? De streek werd afgesloten om ramptoeristen te weren. Hoog water dat uit de sloot klotst is een spectaculair gezicht. Waarom mogen mensen dat niet zien?

Het was loos alarm. Je kunt nooit weten met wassend water, maar groot is het gevaar niet geweest. Het water zakte gauw weer. Wel kwam in de pers ter sprake dat er een nieuw gemaal bij Lauwersoog moest komen om Tolbert voortaan voor overstromingen te behoeden. Daarvoor pleitten de waterschappen wel vaker. Mij bekroop de wantrouwige gedachte dat er wel erg gretig alarm werd geslagen, misschien om die dure wens nog eens te uiten?

Vrijdagmiddag konden de drie grote sluizen bij Lauwersoog spuien. Ik was in Lauwersoog, in de hoop op bijzondere zeevogels die met de noordwester naar de wal waren gewaaid. Ik was benieuwd naar de extreem hoge waterstand in het Lauwersmeer. Het water was inderdaad hoger dan anders, sloten waren breder, maar de weg stak er hoog en droog bovenuit. Op de rest van het Groninger platteland vielen de waterstanden nog minder op.

Na hoogwater gingen de sluizen open. Er schuimde een wit randje tussen zoet en zout water. Het zoete was bruin, het zoute blauw. Het schuimrandje schoof snel op, de bruine vlek breidde zich honderden meters uit. Een fuut dreef mee.