Op veel bevroren vijvers en vaarten worden baantjes geveegd. Ook ik toog beslagen ten ijs, met zoon die de smaak te pakken kreeg. Onvermoeibaar blijft hij tot het donker wordt buiten. Als hij met rode neus thuiskomt, verraden zijn witte broek en jas dat hij menige schuiver maakte.

De elfstedentocht zou qua ijs in Groningen al gereden kunnen worden, maar Groningen heeft slechts twee steden. De elfstedentocht is een Friese traditie. Friesland is warmer dan Groningen en dus is het wachten geblazen. De rayonhoofden kijken het nog even aan, voor ze een datum prikken. Dan moet die hele toestand nog georganiseerd worden. Ik denk dat ie wel doorgaat, maar pas als de dooi alweer invalt. Ook dat lijkt traditie.

Toen de wind zich er donderdag bij neerlegde, vroren de meeste windwakken dicht. Heel af en toe kom ik nog een wak tegen, waarin tientallen watervogels zich verdringen. Met hun geklots en misschien hun gezamenlijke lichaamswarmte houden eenden, meerkoeten, ganzen, zwanen, waterhoentjes, futen en aalscholvers het wak open.

Ik zag een echtpaar brood strooien. Tafeleenden, kuifeenden en smienten maalden er niet om, maar wilde eenden en ganzen stormden eropaf. Op de oever zaten ze plat op hun buik. Ze zouden toch geen afkoeling zoeken? Ik denk dat ze moe waren, hun krachten spaarden.

Niet ver van het wak gleden schaatsers langs. Ik schaatste er zelf. Die watervogels laten zich daar niet door opjagen. Wegvluchten kost hen te veel energie. Ze laten zich heel dicht benaderen. In Friesland benaderen ijzige lieden ze nog dichter. Ze jagen de vogels weg, om de wakken te laten bevriezen. Zo denken ze de elfstedentocht te bewerkstelligen.