Vuurjuffer, vuurcicade, vuurkever en vuurwants hebben hun vuurrode kleur gemeen. Naamgevers denken blijkbaar dat vuur vuurrood is.. Vaak combineren de vurige insecten vuurrood met zwart, wat misschien aan kool doet denken. Mooi zijn ze wel, die rode beessies. Vuurwantsen komen in Nederland niet algemeen voor, maar zijn in het zuiden en oosten des lands ook niet bijster zeldzaam. Ze worden bovendien algemener, ze rukken noordwaarts op, waarschijnlijk met een denkbeeldige klimaatgrens. Het voordeel van een vuurwants is dat je hem niet gauw over het hoofd ziet. Vuurrood valt op. En vuurwantsen scholen graag samen.

Vuurwantsen eten zaden. Vooral zaden van loofbomen als linde en iep, maar ook van naaldbomen. Linde is hun lievelingskost. Een Zuid-Europese lindeboom kan volledig bedekt raken onder een rood-met-zwarte laag vuurwantsen. De beestjes scharrelen rond over de bast van de boom of onder de boom op de grond of op een omgezaagde stronk. Ze rennen weg voor de camera en verstoppen zich in spleetjes of kruipen tegen elkaar aan en blijven dan roerloos zitten: ze zien me niet, ze zien me niet. Mooi wel, dankzij die kleur! Het rode zal sommige insecteneters beslist doen terugdeinzen. Het ene prooidier weert zich tegen belagers met een schutkleur, het andere met een opvallende kleur. Het ene is geen intelligenter design dan het andere. Het zijn allebei bruikbare strategieën, die ooit per toeval zijn ontstaan toen belagers dat ene, iets rossiger wantsje voor de zekerheid versmaadden. Een ander wantsje werd dankzij zijn grijsbruine tint over het hoofd gezien en zie: de weg splitste zich in twee richtingen: steeds roder en steeds grijsbruiner. Eén soort werden twee.