In de Hollandse veenplassen had ik de gele bloemen wel gezien, maar op de Grunneger klei nog nooit. En ineens zie ik in allerlei sloten en plassen in natuurmonument Kardinge bij Groningen groot blaasjeskruid staan. De gele bloemen verrijzen op stengels uit het water, waarin de plant leeft. Een “ondergedoken” leefwijze, heet dat. De stengels van blaasjeskruid kunnen meters lang worden, maar ze zweven in het water, ze wortelen niet in de bodem.

Blaasjeskruid is een vleesetende plant. Het is geen familie van zonnedauw en evenmin van de venusvliegenval. Vleesetende planten spreken tot de verbeelding en genieten vaak enige bekendheid, al is zonnedauw klein en verteert het kleine insecten die aan de kleverige dauw blijven plakken. Er is geen sprake van actieve jacht.

Vreemd genoeg is blaasjeskruid helemaal niet algemeen bekend. De plant is genoemd naar de blaasjes, waarmee de plant beestjes vangt. Dat doen die blaasjes onder water. Dankzij een vacuüm zuigen ze langszwemmend gediertje naar binnen. Vlokreeftjes, muggenlarven; als ze de haartjes op het blaasje aanraken, klapt het blaasje open en schieten ze naar binnen. Vervolgens verteren ze in het blaasje, waarna het vacuüm wordt hersteld.

Heel zeldzaam is blaasjeskruid niet, behalve op de Grunneger klei. Ik woonde daar een paar jaar aan het water. Dat water werd door een rietveld gezuiverd. Vanaf onze veranda kon je snoeken zien hangen in het kraakheldere water. Er groeiden leuke planten als krabbescheer, waterdrieblad en watergentiaan. Van een vriend kreeg ik een emmer vol blaasjeskruid uit diens tuinvijver. Zouden de blaasjeskruiden die ik nu zie daar de nakomelingen van zijn?

Hoe dan ook vind ik de plantjes een aanwinst. Ze bloeien de hele zomer, tot in september. De bloemen trekken zweefvliegen aan. Die beestjes zorgen voor de bestuiving en worden niet gevangen. Het eten gebeurt uitsluitend onder water.

(Natuurdagboek Trouw woensdag 11 augustus ’21)