Als we over de zeedijk tussen de kwelders en de Noordpolder in Noord-Groningen lopen, kijk ik naar de graspiepers onderaan de dijk. Graspiepers zijn bruinige zangvogels die met vele in Nederland broeden en met nog vele meer door ons land trekken, van broedgebied naar winterverblijf. Tijdens hun trek volgen ze graag de kust. Op de kwelders hier hebben ze tevens gebroed, dus aan graspiepers geen gebrek.

Ik heb dan ook meer oog voor die bruine kiekendief die over de kwelder jaagt alsof ze niet naar Afrika hoeft. En voor de steltlopers op herfsttrek. En voor de tapuiten, ook op herfsttrek. In de herfst kunnen de meest verrassende vogels op de gekste plekken opduiken.

Vandaar dat ik die graspiepers niet veel blikken gun, al neem ik soms gauw een foto, als er eens een zichzelf fraai in het zonnetje zet. Eén zo’n graspieper neemt kort plaats op het grote, ijzeren hek dat de onvermijdelijke grote grazers op de kwelders houdt. Die zouden dat taaie kweldergras anders terstond inruilen voor het voedzame raaigras op de dijk.  Maar dat is voor de schapen.

Thuis bekijk ik de foto’s en wat zie ik? Die ene graspieper op het hek is geen graspieper, maar een grauwe vliegenvanger! Dat is zo’n vogel die niet zo algemeen is, maar toch algemeen genoeg om ze iedere zomer een keer tegen te komen.

Grauwe vliegenvangers zitten vaak op een uitstekende boomtak op de uitkijk, om snel een fladderende uitval te doen en een passerend insect te grijpen. Ze zijn bruin met een streperige borst, een vlekkerig voorhoofd en een zwarte snavel. Tijdens de jacht valt hun verticale zithouding op. Die heeft de vogel op de foto niet, de rest wel.

Grauwe vliegenvangers broeden in kleinschalig boerenland met houtwallen en oude loofbosjes. Ze trekken in augustus en september naar Afrika. Dat er een zo laat in het seizoen aan de waddenkust zit, is typisch een voorbeeld van een verrassende vogel op een gekke plek.

(Natuurdagboek Trouw woensdag 9 oktober ’19)