Als ik bij ons huisje op Schiermonnikoog aankom, schijnt de zon uit een blauwe hemel op de lentegroene bosjes rond het huisje. Koekoeksbloemen, boshyacinthen, judaspenningen, adderwortels en koekoeksbloemen bloeien in vijf tinten roze, lila of paars. Op het gras zoeken merels, spreeuwen en kwikstaarten wormen, insecten en hun larven.

De bosjes zijn in trek bij vogels die zich graag verbergen, maar zich wel laten horen. Behalve de scholeksters op het wad, de kieviten en ganzen in de polder en de overvliegende wulp, spitsen mijn oren zich om alle geluiden op te vangen.

De twee vogels die me verwelkomen, zijn meteen de leukste. Ze zijn nog maar net uit het zuiden gearriveerd, net als ik. Al arriveerden zij uit een aanzienlijk verder zuiden dan ik. Dames en heren, laat me u voorstellen, helemaal uit Afrika gekomen: de tuinfluiter en de spotvogel.

De spotvogel geeft een show van jewelste, met variaties op ieder denkbaar thema, imitaties van de merels die er ook zijn en van de boerenzwaluwen die boven ons huisje aan het jagen zijn, een kakofonie van geluid, doorregen met het verkouden klinkende “dzjeng, dzjeng!” dat verraadt dat het hier een spotvogel betreft. De spotvogel laat zich zelfs even zien, een glimp. Dan glipt ie weer uit het zicht achter de bladeren.

Steeds meer vogels hoor of zie ik: kool- en pimpelmees, vink en groenling, kneu en putter, heggemus en winterkoning, fitis en tjiftjaf, zwartkop en tuinfluiter. Ik twijfel vaak als ik een tuinfluiter hoor. Die klinkt soms als een zwartkopje. Beide hebben een merelachtige zang. De zwartkop doet het wat sneller en korter dan een merel en ook dan een tuinfluiter. Een tuinfluiter zingt een zacht, versneld merellied.

Gelukkig laat de tuinfluiter zich af en toe even heel kort. Ik krijg hem in de kijker, maar niet in de camera. Hij ziet er saai uit: grijsbruin, net als de zwartkop, maar dan zonder diens zwarte petje.

(Natuurdagboek Trouw donderdag 16 mei ’19)