Het korhoen sterft uit. Het is in de mode om uitsterven te bagatelliseren. Wat maakt één soort nou uit? Alsof die ene soort een op zichzelf staand incident is! Het korhoen is de zoveelste soort die met het kleinschalige landschap verdwijnt.

Korhoenders zijn schitterende beesten met een buitenissige balts: het bolderen. Opgewonden springend tonen de hanen hun witte kont, rode voorhoofd en zwarte lierstaart met veren als vraagtekens. Die hennen snoepen onderwijl quasi achteloos knoppen uit een berk.

Korhoenders zijn al jaren op hun retour. Ze verdwenen van de Utrechtse Heuvelrug, de Brabantse en Drentse heiden, de Veluwe. De laatste hoenders wonen op de Sallandse Heuvelrug.

Hun teloorgang hield gelijke tred met de schaalvergroting van het landschap.De kruidenrijke graslandjes, rogge- en haverveldjes die aan de voedselarme heidevelden grensden, maakten plaats voor raaigras en snijmaïs. Voor korhoenders raakte de koek op. Natuurbeschermers slaan al jaren alarm, en nu wordt er van hogerhand ingegrepen met de import van eerst vijf en volgend jaar twintig Zweedse korhoenders. Op 1 mei zijn er vier uitgezet, één ging onderweg al dood.

De laatste korhoenders zouden aan inteelt lijden, waardoor de jongen doodgaan. Die inteelt is echter het gevolg, niet de oorzaak van hun kleine aantal. Je kunt elk jaar korhoenders in Salland loslaten, maar ze zullen allemaal doodgaan. Hun leefomgeving is weg.

Half mei zijn twee van de vier nieuwelingen dood gevonden. En vorige week bleek nr. drie dood te zijn. Het gaat nog sneller dan ik verwachtte. Het uitsterven van korhoenders stemt mij treurig. Landschapsfotograaf Hans van den Bos zag de laatste korhoenders bolderen. ‘Zo mooi kan uitsterven zijn’, schreef hij daarover op de natuurscheurkalender.