Voor zeldzaamheden als de sperweruil in Zwolle nemen honderden vogelaars een snipperdag op. Het is leuker om zelf een bijzondere vogel te ontdekken dan op een door anderen ontdekte vogel af te gaan, maar nieuwe vogelsoorten zien is leuk. Als ze op loop- of fietsafstand zijn, ga ik erheen, zoals naar de haakbekken die drie kilometer verderop zaten. Maar honderd kilometer reizen voor één vogel, dat heb ik nooit gedaan. Toch maakt die sperweruil me onrustig. Kennissen sturen foto’s op, hij zit daar dagenlang en een uil is een klasse apart.

Okee, ik ga, als heuse twitcher, een afvinker van soorten. Even op waarneming.nl kijken waar ik wezen moet. Aldaar laat de mensenmassa en het woud aan reuzenlenzen op statieven geen twijfel over de plek. En ja, daar zit het Scandinavische uiltje met de gestreepte sperwerborst en het continu rond spiedende uilenkoppie. Zwarte randen om zijn ogen. De drukte lijkt hem niet te deren. Zodra hij even naar de mensen kijkt, repeteren de camera’s ‘klik-klik-klik’.

Sperweruilen leven in Scandinavië, Finland en Rusland. Dan komt er eens eentje helemaal hierheen, en dan blijft ie hangen tussen een snelweg en een bedrijventerrein. Met zijn korte vleugels pendelt hij tussen boom en hoogspanningsmast op een braaklandje bij een loods. Hij neemt plaats achter een stalen balk en loert eromheen. Van de andere kant zou hij beter te zien zijn, ook qua licht. Maar er staat een hoog hek om het landje. Drie werknemers naderen vanuit de loods en staan met de zon achter op de eerste rang. Ze zien ons met al die lenzen en schateren het uit. De uil draait zijn kop 180 graden en vliegt weer naar de boom.

(Natuurdagboek Trouw 29 nov. 2013)