In Noordoost-Spanje lopen we een strandje op, tussen met naaldbomen begroeide rotsen. Wat een branding, wat een blauw, wat een geel, wat een groen! Geen wonder dat de Costa Brava zo populair werd.

Hoewel de Middellandse Zee weinig tijverschil kent, reiken de golven steeds verder het strand over. De volgende dag slaan de golven niet brullend over het strand. Ze hebben een vloedlijn achtergelaten van paarsblauwe wezens. Het blijken bezaantjes te zijn.

Dat wist ik niet, ik kende ze niet, maar thuis vroeg ik Thijs de Boer van het schelpenmuseum op Schier of hij het wist. Natuurlijk wist hij het, Thijs weet alles. Bezaantjes dus, kwalletjes die net als de reusachtige Portugese oorlogsschepen een zeil uit het water steken en voor de wind uitdrijven. Mini-zeilscheepjes zijn het, de titaantjes onder de kwallen. Bezaantjes hebben een met gas gevuld lichaam, ze drijven goed. Hun driehoekige zeil vangt de wind altijd.

Wat ze aan dat zeilen hebben? Ze kunnen, als de wind goed staat, bij toeval betere wateren bereiken. Het strand opwaaien is een kwestie van pech. De waterige wezens drogen uit tot vliezen op het zand.

In de Middellandse Zee en het Atlantische zuiden spoelen regelmatig bezaantjes aan. In Nederland gebeurt dat heel soms ook, na langdurige zuidenwind. Dan komen ze duizenden kilometers aangezeild, passeren ze het Kanaal en stranden ze alsnog. In juni 2002 bijvoorbeeld vond Ada Lilipaly er 39 bij Domburg. Een dag eerder hadden kinderen er al acht gevonden en een week later spoelden er een paar aan op de Waddeneilanden. In februari 1988 vonden Martijn Cadé en Hans Adema er honderden in Scheveningen en Katwijk.