Twee fikse wandelingen maakte ik door de duinen: de Kennemerduinen bij Santpoort en de Waterleidingduinen bij Heemstede. Op beide wandelingen zag ik damherten, konijnen en vossen. Die hebben gemeen dat ze tam zijn. De konijnen zijn het minst tam. De herten sjokken weg als je ze op een meter of tien nadert. De vossen zijn het tamst. Drie verschillende vossen kwam ik tegen. De eerste lag in de zon voor zijn hol. Vlakbij graasden konijnen, het hol zag eruit als een konijnenhol. Waarschijnlijk heeft de vos het gekraakt.

Ik liep op een druk fietspad, bij het grootste van de parkeerterreinen in de Kennemerduinen. Op het pad fietsten en wandelden mensen, en er stonden mensen naar de vos te wijzen. Stilstaande mensen die wijzen zijn voor dieren angstaanjagend, maar de vos lag op vijftien meter afstand te gapen en met zijn ogen dicht van de zon te genieten. Hij negeerde de mensen volkomen.

In de Waterleidingduinen was ik met vrienden. We hielden ons koest, toen we op tien meter afstand een vos zagen zitten. Pas toen de vos was weggesjokt, durfden we ons te bewegen. De volgende vos die ons pad kruiste, sorteerde hetzelfde effect. We verroerden ons niet. De vos scharrelde snuffelend rond. Er liepen twee andere mensen achter hem langs. Maar in plaats van een heenkomen zocht de vos toenadering. De mensen hurkten en maakten foto’s. Even later kwamen wij dichterbij en draafde de vos op ons af. Eén voor één werden we geïnspecteerd, zo dichtbij dat we hem hadden kunnen aanraken, toen draafde de vos weer achter het hurkende koppel aan. Bij hen viel vast meer te halen.

(Natuurdagboek Trouw 13 maart 2013)