Als je je op Schiermonnikoog tot voorbij paal 10 oostwaarts waagt, wordt de kans op wonderlijke vondsten groot. Een dode bruinvis of zeehond, levende zeehonden, bijzondere zeevogels, zeldzame schelpen. Ook is het verrassend hoeveel insecten je aan de marge van ’s lands periferie tegenkomt.

Zeker met aflandige wind zijn er wel zwervende, verdwaalde of weggewaaide libellen, heersbeestjes, vlinders of zweefvliegen te zien. Maar er zijn ook vaste bewoners. Vooral vliegen bevolken het strand langs de waterlijn. Het is zinderend warm als zoon en ik na het zwemmen aan de eilander oostpunt onze broodjes met gebakken ei opeten. We zitten bij het aanspelsel in de vloedlijn, met zicht op Rottumerplaat. Onze benen worden meteen verkend door een zwerm vliegen. Ze steken niet, ze bijten niet, maar ze kriebelen wel. Willen ze zout? Zout zat hier, zou je denken, alles is hier zout.

Het zijn strandvliegen en wiervliegen, die eitjes leggen in rottend zeewier, vermolmd drijfhout, veenhompen en ander organisch materiaal. Zodra er iets organisch aanspoelt of een broodje komt eten, verdringen ze zich. Soms voegt zich een steekvlieg bij hen, een daas die van de kwelder of het groene strand de Balg is overgestoken naar de vloedlijn. Misschien komt zo’n daas ook wel van Rottum of van de Groninger kust – het is tenslotte zuidoostenwind. Algauw zijn we opgedroogd en neemt de tweevleugelige animo af. Vooral als je nat bent trek je vliegen aan, de waterdamp zal wel vol lichaamsgeuren zitten.

Daar komt een drone aangesnord. Nee, het is rond en plomp, het heeft het formaat van een strandplevier-kuikentje en is al even donzig. Een uit de kluiten gewassen aardhommelvrouw landt op mijn rugzakje. Over haar vacht navigeren piepkleine beestjes…

(Natuurdagboek Trouw vrijdag 25 juli 2014)