Simon Buschman schrijft tanka’s, vijfregelige versjes, zonder rijm of vast metrum. Het zijn natuurimpressies, waarbij Simon schaduwsporen verzamelde. Hij vroeg mij ook om schaduwsporen. Een schaduwspoor is kort proza, geïspireerd door een tanka. Tanka stamt net als haiku uit Japan. Haiku vind ik vaak gemakzuchtige poëzie, waarin pretenties van gevoeligheid niet waargemaakt worden. Maar dat kan ook anders, bleek bij lezing van Buschmans verzen, die sober en beeldend geschreven zijn. Neem nou deze: De eikels vallen / ieder met een eigen plof / op het eigen blad; / dan de dag dat dat geluid / er niet meer is — voor dit jaar. Ik herken zulke kleine waarnemingen, het plotselinge besef dat de gierzwaluwen weg zijn, de kikkers niet meer kwaken, de eikels niet meer vallen.

Even vroeg ik me af waarom ik in andermans sporen zou treden en in andermans schaduw zou staan. Maar zo’n tekstje is een soort natuurdagboek, en dat kan heel goed geïnspireerd worden door andermans natuurimpressies. Dus schreef ik drie schaduwsporen. Ze zijn met tientallen andere opgenomen in de tankabundel De vleermuizen vliegen uit. Die bundel verscheen eergisteren. Hij kost 15 euro, maar wie via simonbuschman@planet.nl bestelt o.v.v. Natuurdagboek, krijgt hem voor een tientje.

Een vers waardoor ik mij liet aansporen gaat over snelweggeluid en de teloorgang van de stilte. Ik hoor thuis vaak een snelweg in de verte. Het is een achtergrondruis. Ik stoor me er niet aan, het klinkt als de zee. Maar als ik op Schiermonnikoog ben, door de weeks en buiten de vakantie, en de boer ploegt even niet voort, dan kan het zo stil zijn, zo onwennig stil, dat het haast unheimlich wordt.