Meint Mulder stuurde foto’s van een nachtvlinder met een de vorm van een Stealth bommenwerper waaruit een puntige snuit stak. Het is een vetmot. Vetmotten drinken wel eens wat nectar van een kamperfoelie-bloem, maar aan eten doen ze niet. Geen vetpot voor de vetmot.

Dat eten hebben ze als rups al gedaan en dat nemen ze serieus. Een vetmottenrups ziet eruit als een dikke, glanzend van het vette… ja wat eigenlijk, een ongeborene. De pootjes raken de grond bijna niet meer van de vetrollen eromheen. Maar dat vette blubberlijfje is wel opgeluisterd met zwarte, witte, turquoise en gele versiering. Twee jaar kan het leven van de vetmottenrups duren. En maar eten. Denk nou niet meteen dat zo’n rupsje nooitgenoeg groenten, fruit of bloemen eet, nee, hij eet zelfs geen vet. De vetmottenrups houdt het bij dood, rottend plantenmateriaal. De vetmottenrups kruipt door de laag van dode bladeren. Mocht u hechten aan de in de natuur volstrekt onzinnige indeling tussen nuttig en schadelijk, dan zou u deze rups onder nuttig moeten scharen.

De rupsen verpoppen zich in een gesponnen cocon tussen de dode bladeren en komen van juni tot september tevoorschijn als vlinder.

Vetmotten zijn niet zeldzaam, maar worden weinig gezien. Ze zitten relatief vaak in schuren en stallen en ook wel in huizen. Ze zijn dan ook niet afkerig van licht, al komen ze er evenmin gretig op af. Vetmotten prefereren de duisternis voor hun sociale activiteiten, in het bijzonder paren. Wij mensen denken vaak dat een vlinder eerst nog even rups is geweest, alvorens zijn bestemming te bereiken: een vlinder. In werkelijkheid leeft zo’n dier het langst als rups, waarna hij nog even vlinder wordt om te paren en eitjes af te zetten.

Als nachtvlinder moet een vetmot uitkijken voor vleermuizen. Met die harige zomen langs zijn driehoekige vleugels probeert ie de sonar van een vleermuis ook te ontwijken. Stealthy indeed.

(Natuurdagboek Trouw donderdag 23 juni ’22)