Is het uitsterven van soorten zo’n ramp? Bas Haring vindt van niet. We kunnen volgens hem best toe met minder soorten. Het natuurbeleid zou daarom niet moeten draaien om soortbescherming. Maar het beleid is helemaal niet soortgericht. Tien jaar geleden wel, toen was het idee: als je de kieskeurigste sleutelsoorten kunt behouden, lift het hele ecosysteem mee. Dus zelfs het soortenbeleid was ruimdenkender dan Bas denkt. Soorten staan niet zo los van elkaar als de boeken in de boekhandel waarmee hij ze vergelijkt. De gemiddelde klant merkt een obscure dichtbundel inderdaad niet op. De mensheid kan best zonder dichtbundels, zoals de mensheid ook zonder muziek, vakantie, auto’s en bevolkingsgroei kan. Boeken zijn al helemaal niet nodig, laat staan bestsellers. Maar zonder natuur is er geen landbouw, lucht, leven. Aan wilgenbast hebben we aspirine te danken, maar sinds we dat chemisch nabootsen kunnen we best zonder die bomen. Voor kinine uit de kinaboom geldt hetzelfde, de buit is toch al binnen.

Bas is een van de laatsten die in april in zijn tuin grutto’s hoort. Als je maar genoeg pijlers weghaalt, storten ecosystemen net als bruggen in. Dat instorten blijkt uit het verdwijnen van soorten, zoals de grutto. Die ene obscure dichtbundel zegt misschien niets over de boekdrukkunst, maar die ene obscure soort zegt veel over de natuur. Daarbij: de gemiddelde lezer mist die dichtbundel niet, maar de fijnproever wel. Zo zijn er ook mensen voor wie de slijkzegge meer is dan zomaar een grasje. Bas zal best overleven zonder grutto’s, maar wedden dat hij ze gaat missen? Muziek, literatuur, natuur – waarom zouden we de dingen die ons blij maken laten verdwijnen?