Het Jacobskruiskruid in mijn tuin groeit razendsnel, nadat het eerst een tijdje traag uit zijn winterse rozetten omhoog kroop. Tot nu toe diende zich één sint-jacobsvlinder aan, zo’n zwart met rode schoonheid die nachtvlinder wordt genoemd, hoewel ie overdag actief is. Nu neemt de vlinder in mijn tuin dat actieve niet zo serieus. Die zit wat te suffen op een plant, waarbij hij niet louter jacobskruiskruid als hangplek kiest. Van een arbeidsethos heeft de vlinder beslist geen last. Sint Jacob is dan ook eerder een katholieke dan calvinistische held. Protestanten noemen hun heiligen geen sint. Het is geen wonder dat de vlinder lui lijkt; hij heeft simpelweg niets te doen.

Waarschijnlijk wacht sint Jacob tot zich een soortgenoot meldt, liefst van het complementaire geslacht, opdat beide zich kunnen wijden aan de enige taak die hen nog rest: stomende seks. Ik sluit homoseksualiteit onder sint-Jacobsvlinders trouwens niet uit, maar ken er geen voorbeelden van. Ook ik kijk reikhalzend uit naar meer sint-Jacobsvlinders, en niet alleen omdat ze zo mooi zijn. Ze worden geacht geel-zwart gestreepte rupsen te verwekken, die het Jacobskruiskruid met de grond gelijk maken, liefst voor die plant hun honderden pluimzaadjes laten wegwaaien. Die rupsen komen uit bevruchte eitjes en daarvoor zijn copulerende vlinders nodig.

Twee jaar geleden zette ik een dozijn sint-Jacobsrupsen uit, die het niets leek uit te maken dat ze ineens vijftig kilometer verderop in een tuin belandden. Ik liet ze los op een plant en de meeste begonnen meteen te knagen. Sommige lieten zich eerst opgerold vallen, een ontsnappingsstrategie die ze beter vóór hun vangst hadden kunnen inzetten.

Vorig jaar fladderden er enkele sint-Jacobsvlinders rond, en heb ik voor de zekerheid nog wat rupsen laten inkwartieren. Toen die volgevreten waren kropen ze de grond in, om daar als pop de winter door te komen.

(Natuurdagboek Trouw donderdag 17 juni ’21)