Op het smalle hoogholtje zitten twee kraaien. Een hoogholtje is een hoog, houten bruggetje in Groningen. Holt is Grunnegs voor hout. Omdat zo’n bruggetje relatief hoog is, kunnen er bootjes met vee, opgetast hooi of andere vracht onderdoor. Het is een vast bruggetje, voor scheepsmasten zou een klap nodig zijn: een ophaalbrug. De opgangen van het hoogholtje zijn steil, en wandelaars die onzeker ter been zijn zullen zich zeker aan de leuning vasthouden. Op die leuning zitten de kraaien.

Zwarte kraaien staan zoals alle kraaiachtigen te boek als brutaal. Ik kan nog zo vaak het tegendeel benadrukken, mensen blijven denken dat kraaien brutaal zijn. Die mensen hebben blijkbaar niet goed naar kraaien gekeken.

Kraaien zijn een familie van vogels met een intelligentie die het meest van alle vogels op menselijke intelligentie lijkt. Ze hebben mensen dan ook door, en weten precies waar mensen eetbaar afval achterlaten (overal waar mensen zijn) en weten ook dat eetbaar afval soms een lokkertje is, waarna ze worden beschoten. Daarom kijken kraaien de kat uit de boom, terwijl mezen, mussen en merels zich allang op de pindasnoeren, vetbollen en kruimels in uw tuin hebben gestort.

Indien u een lang, smal voorwerp op kraaien richt, vliegen ze meteen weg. Sterker nog: u hoeft tijdens een wandeling maar stil te staan en nog voordat u uw verrekijker aan uw ogen heeft gezet, zijn de kraaien al gevlucht. Kraaien zijn schuwe vogels. We hebben ze waarschijnlijk schuw gemaakt met onze eeuwenlange doodswens voor die vogels.

Daarom valt het mij op dat de kraaien op het hoogholtje blijven zitten als ik nader. Pas op aanraakafstand vliegen ze langs me heen om een meter achter me op het pad te gaan zitten. Eén van hen heeft iets blinkends in zijn snavel. Een visje. Aha, de eetlust overwint het van de angst. De kraaien laten zelfs toe dat ik van dichtbij een foto van ze neem. Eet ze!

(Natuurdagboek Trouw vrijdag 23 november ’18)