Terwijl de atmosfeer opwarmt en we misschien al te laat zijn om de mensheid van de ondergang te redden, blijven we formule 1-races organiseren, naar zonnige oorden vliegen, in de file staan, op wintersport gaan, bossen kappen, distributieloodsen bouwen, vlees eten en vuurwerk afsteken.

Rasoptimist Diederik Samsom zei in een interview in de Volkskrant dat de mensheid nog nooit met zo’n vaart op een muur is afgeraasd als op de huidige klimaatmuur. Toch kunnen we volgens hem nog afbuigen. Zelf denk ik dat we, om uit de doodlopende weg van klimaatverandering te komen, daarvoor wel een heel scherpe bocht moeten maken. Anders gaan we het hoekie om.

Zakenlieden springen handig op de klimaatcrisis in en halen kernenergie uit de mottenballen. Andere zakenlieden willen op de Noordzee naar gas boren. Inmiddels slibt die zee toch al dicht met oliebooreilanden en windturbines.

Gas is overigens een schonere brandstof dan benzine, diesel of steenkool, maar als land wilden we er vanaf. En toen begon Rusland een oorlog. Terwijl de mensheid ten onder dreigt te gaan aan klimaatverandering, begint Poetin een oorlog.

Rutte sprak stoere woorden over een boycot van Russisch gas. Poetin sprak stoere woorden over een exportstop van Russisch gas. De gasleidingen in de Oostzee werden opgeblazen.

Prompt meren er grote schepen in Rotterdam aan, met vloeibaar gas. Vloeibaar gas? Elke stof kan, afhankelijk van de temperatuur, als harde stof, vloeistof of gas bestaan. Bijvoorbeeld ijs-water-waterdamp. We noemen water toch geen vloeibare damp? Om aardgas vloeibaar te krijgen, moet je het tot -162 graden bevriezen. Dat kost energie: je moet 10 procent van het gas verstoken om de rest te kunnen koelen.

In Trouw las ik dat Oekraïne schone energie wil produceren. Eerst de Russen eruit meppen, dan enorme hoeveelheden windstroom en waterstof uitvoeren. Zou dat die scherpe bocht mogelijk maken?

(Natuurdagboek Trouw maandag 9 januari ’23)