Rups in paniek

Rups in paniek

Zebrarupsen op gestript jacobskruiskruid. Foto Koos Dijksterhuis

Gisteren vroeg ik mij af waarom één jacobskruiskruid door tien zebrarupsen wordt bevolkt, terwijl de plant ernaast onaangeroerd blijft. De volgende dag hebben de zebrarupsen die ene plant tot op de stengel gestript. Ze stappen over naar andere planten…

Dat overstappen doen ze door zich aan hun achterste pootjes vast te klampen, zich te strekken en met hun kop naar de buurplant te reikhazen. Daar trekken ze zich op. Als er één valt, bijt hij zich bliksemsnel vast en hangt hij aan zijn kaak. Hij trekt zich op en begint te eten.

Als dit zo doorgaat hou ik geen jacobskruiskruid over. Dat is ook weer jammer, want die bloemen zijn mooi en een paradijs voor zo’n honderdvijftig insectensoorten. Maar goed, ik heb nu nog genoeg planten en anders komen ze volgend jaar wel weer terug. Als ze maar niet allemaal op zijn, voordat de rupsen zich kunnen verpoppen tot van die schitterende rood met zwarte sint-jacobsvlinders!

Hé, één rups verlaat de kaalgevreten plant in de tegenovergestelde richting en komt op de tot nu toe rupsvrije plant terecht. Die begint net onbekommerd te bloeien.

De eenzame avonturier settelt zich ondersteboven aan de onderkant van een blaadje, maar lijkt te schrikken en kruipt dan snel weg. Hij holt rond, en reikhalst in de lucht, alsof ie zo snel mogelijk weg wil. Ik kijk goed en zie een zwarte wegmier naast hem. De mier heeft hem vast gebeten. Er klauteren meer mieren door de plant, want er zijn bladluizen. Mieren melken bladluizen en jagen bladluiseters weg. Ik zag al een lieve-heersbeest-larve. Dat is een luizenvreter pur sang, en de mieren beschermen hun melkkoetjes ertegen. De mier zal de rups ook als bedreiging zien. De giftige rups moet bitter smaken, maar het doel wordt bereikt, de rups wordt gek van de pijn vlucht terug naar de kale plant.

De rups rent weg, valt, en klimt in een veilige plant. Ik maak er een filmpje van:

(Natuurdagboek Trouw donderdag 27 juni ’19)

DELEN
Reacties zijn gesloten.