In de bosjes bij ons huisje op Schiermonnikoog bloeien kleine, lila bloemen. De bloemetjes staan op stengels die door twee tegenover elkaar liggende blaadjes heen groeien. Dat lijkt althans zo, de blaadjes groeien natuurlijk uit de stengel. De blaadjes staan een beetje omhoog gekruld, zodat ze samen een kommetje vormen. Het doet denken aan winterpostelein, maar dat heeft nog kleinere bloemetjes die bovendien wit zijn.

Een plantenkenner die ik raadpleeg weet het antwoord: roze winterpostelein. Beide posteleinen werden ooit, maar worden tegenwoordig niet meer tot de posteleinfamilie gerekend. Zo’n familie zegt iets over genetische verwantschap tussen soorten, maar niet tussen individuen. Van planten zeggen we nooit dat ze broers of zussen zijn. Van mensen wel. Mensen horen tot hun familie van bloedverwanten, en tegelijk tot de familie der grote mensapen.

Volgens biologen zijn wij mensen voor ruim 98 procent van ons DNA gelijk aan chimpansees, al zijn er gelovigen die op de verschillen hameren en die slechts 95 procent overeenkomst zien. Ik vind 95 procent overeenkomst met een chimp al tamelijk nuancerend, inzake ons zelfingenomen idee de kroon der schepping te zijn. Tegelijk staat in biologieleerboeken dat een mens genetisch voor 50 procent overeenkomt met zijn of haar moeder, en voor de andere helft met vader. Hier worden verschillende zaken gemeten, die dezelfde benaming krijgen.

Winterpostelein is goed te eten en werd ooit als groente gekweekt. Maar sinds we nauwelijks andere groenten eten dan worteltjes, andijvie en broccoli, is de teelt van welke posteleinen dan ook in het slob geraakt, zeker die van de winterpostelein die geen postelein meer is. Winterpostelein groeit veel onder bosjes aan de kust en lila winterpostelein groeit daar dus ook, blijkt uit de plantjes bij ons huisje. Het zijn waarschijnlijk verwilderde tuinbloemen, over de Waddenzee aangewaaid.

(Natuurdagboek Trouw donderdag 6 juni ’19)