Op een zonnige winterdag rijd ik van Haarlem naar Groningen. Onderweg zie ik bijna twintig torenvalken, ruim twintig buizerds en een blauwe kiekendief.

De blauwe kiekendief, één van de meest sierlijke vogels van het universum, zweeft boven een Fries natuurgebiedje, waar de snelweg dwars doorheen ligt. Het is een mannetje: helemaal lichtgrijs, op zijn zwarte vleugeltoppen en witte stuit na. Hij houdt zijn lange, slanke vleugels in een V. Hij schommelt een beetje, sturend met zijn lange, slanke staart.

Kleiner zijn de vele torenvalken, die vaak op een meter of tien hoogte boven de berm hangen te bidden, roestbruin in de zon. Ik denk dat hun hoge aantal te danken is aan de veldmuizenbonanza van vorig jaar. Of ze genoeg muizen weten te vangen om de winter door te komen is twijfelachtig. Ze verkiezen de berm boven de akkers en weilanden erachter. Kennelijk is de berm van een snelweg een beter jachtgebied dan de agrarische velden.

Ook de buizerds verkiezen de berm. Buizerds zijn onze talrijkste roofvogels, zeker ’s winters, als onze broedvogels tijdelijk noordelijke buizerds op bezoek krijgen. Ze zijn groot en variëren van bijna zwart tot bijna wit.

De meeste buizerds die ik zie zitten roerloos op paaltjes en lantaarnpalen, met een scheef koppie naar de grond te loeren. Als daar een muis, kikker of worm beweegt is ie de sjaak. Sommige buizerds hangen in de lucht klapwiekend te bidden als een torenvalk. Andere schommelen over het gras als een kiekendief. Buizerds zijn van alle markten thuis. Ze zweven vaak statig rond als arenden, maar evengoed jakkeren ze behendig door een dicht bos, als waren ze een havik. Ze storten zich als een valwind op een prooi of rennen door het gras op jacht naar wormen.

Zulke veelzijdige vogels! Je hoeft maar uit het trein- of autoraam te kijken of je ziet ze, in actie dan wel paalzittend. Een fijn besluit van het oude of begin van het nieuwe jaar!

(Natuurdagboek Trouw donderdag 31 december 2020)