Het gaat slecht met de natuur in Nederland; bij huis betegelen en beteugelen we het groen, en op het platteland, zowat twee derde van ons grondgebied, zijn we al flink op weg met de sterilisering. Vijftien jaar geleden werd een weiland van Engels raaigras met een geel waas van paardebloemen gezien als het toppunt van intensieve landbouw. Nu mogen we blij zijn met een paardebloem. Er zijn nog heus wel weilanden en bermen met paardebloemen, maar allengs minder. En honderden soorten paardebloemen zijn al helemaal verdwenen uit het boerenland.

De orchideeën en kemphanen zijn al verdreven, met een paar honderd andere soorten. De grutto’s en leeuweriken zijn hard op weg naar hun definitieve ondergang. Momenteel zijn de minst eisende en voorheen algemeenste soorten van het boerenland op hun retour. Behalve de genoemde paardebloem hollen bijvoorbeeld het bonte zandoogje achteruit, een voorheen zeer algemene dagvlinder, en verder de spreeuw, die ondanks 80 procent achteruitgang nog niet zeldzaam is, de rode regenworm en in diens kielzog de mol. Let maar eens op: molshopen zijn er in stadsparken en bermen, maar in weilanden nauwelijks meer.

Toch is het nog niet te laat. Landbouw die de natuur volgt in plaats van vernietigt is goed mogelijk. Wat we bij huis al kunnen bereiken is geweldig, en het kost nauwelijks inspanning. Het is vooral een kwestie van minder doen in de tuin. Niet meer betegelen, bespuiten, bemesten, minder maaien, snoeien en schoffelen, wilde inheemse in plaats van steriele doorgekweekte bloemen zaaien.

Vanmiddag organiseert de hogeschool Van Hall Larenstein aan de Larensteinselaan 26A in Velp een symposium met allerlei workshops over hoe we samen de natuur kunnen redden en wat u en ik daarvoor kunnen doen. Het is gratis en begint om één uur. Ik kom de middag om half 5 afsluiten met sterke verhalen en prachtige plaatjes uit mijn tuin, ook van de worm en de mol.

(Natuurdagboek Trouw vrijdag 29 november ’19)