Een fijne paddestoel vind ik de amethistzwam. Je hoeft maar een boswandeling te maken of de kans is groot dat je er een paar tegenkomt. Ze zijn prachtig en gemakkelijk te herkennen aan hun purperen kleur, de kleur van rode kool met appeltjes. Amethistzwammen worden daarom ook wel rode-koolzwammen genoemd. En net als rode kool zijn de zwammen eetbaar. Maar ik laat ze altijd staan.

Amethist is een prachtig soort kwarts met kristallen in de kleur van de gelijknamige paddestoel, purper dus. Het gesteente heeft gedurende de eeuwen lovenswaardige handelingen verricht: het heeft heksen verjaagd, duivels uitgedreven, bisschoppen geambtsketend, geliefden samengebracht en dronkaards ontnuchterd. Wel sneu voor die heksen. Gelukkig hebben ze de heksenkringen en heksenboleten nog! Ik heb trouwens een paar heil- en leerzame trainingen gevolgd bij een bureau dat naar het kristal genoemd is.

Nepnieuwsbureau De Speld verkondigde de ontdekking van een gesteente zonder geneeskrachtige werking. Er zijn inderdaad nauwelijks stenen die geen magische eigenschappen toegedicht krijgen. Ik ken iemand die in gesteenten handelt en als hij er om het even welk heilzame effect bijkrabbelt, betalen klanten het drievoudige. Zijn klanten zijn meestal vrouwen die de stenen aan een leren koordje om hun nek hangen.

Amethistzwammen horen bij de fopzwammen. Die hebben vaak grove plaatjes onder hun hoed, met veel tussenruimte. Heel anders dan de met plaatjes volgestouwde hoed van de paarse schijnridderzwam, de enige soort waarmee de amethistzwam te verwarren is. Op die lila plaatjes worden de sporen gevormd, die uit de hoed dwarrelen. Daardoor zien de stengels van amethistzwammen er vaak wit bepoederd uit.

De paddestoelen staan niet uitsluitend in het bos, maar wel altijd bij bomen; vooral beuken en eiken, in mindere mate ook bij andere soorten. Met die bomen ruilen ze water en voedingsstoffen tegen suikers.

(Natuurdagboek Trouw woensdag 28 oktober 2020)