Op onze strandwandelingen nemen we door badgasten achtergelaten en aangespoeld scheepsafval mee. Gemiddeld vullen we per vijf kilometer een vuilniszak per persoon. We nemen alleen kunststoffen mee, en klonten paraffine. Complete visnetten zijn te groot, te zwaar. Ik heb eens een koelkast, een printer en een autowrak aan zee gevonden.

Het smerigste wat we deze keer meenemen is een groot, roestig blik waar een stroperige, chemisch riekende vloeistof uit druipt. Het etiket is versleten, maar er staan rode vlammen en witte doodskoppen op. Verder vinden we veel drank-, shampoo-, keukenflessen, ballonnen en landbouwplastic. Het meeste wat we vinden zijn stukken visnet en scheepskabel. Vroeger waren die van natuurlijke vezels. Nu is alles van plastic. Het valt uit elkaar tot miljoenen draden.

Het nadeel van vuilnis rapen vind ik niet zozeer dat het vermoeiend is – de vuilniszak wordt loodzwaar en ik moet om de drie meter bukken, soms nog vaker en dan loont het de moeite van het opstaan niet, gehurkt schuifel ik van plastic naar plastic – het nadeel is dat ik niet op vogels en schelpen letten kan. Ik probeer op het strand altijd te multitasken, maar dat lukt niet. Ik speur het zand af op schelpen en afval, ik kijk over zee of er geen jan van gent passeert. Maar hoe meer vage plasticjes ik met een hoekje of een draadje uit het zand zie steken, des te minder vallen me schelpen, laat staan vogels op.

Ik heb weleens haaientanden gezocht in het Zwin. Ik vond de zeldzaamste schelpen, maar geen haaientand. Toen ik haaientanden begon te ontdekken, vond ik geen schelpen meer. Misschien dat ik daarom nooit barnsteen vind.

Het is onvoorstelbaar hoeveel plastic overal ligt, vooral aan zee. Voorlichting helpt niet. De enige oplossing is plastic verbieden of onbetaalbaar maken, een euro statiegeld per fles, en duizend euro boete als iemand als dank voor ’t aangenaam verpozen…

(Natuurdagboek Trouw dinsdag 15 oktober ’19)