Veel zomerbloemen hebben hun toptijd achter de rug, al blijven sommige doorbloeien. Koekoeksbloemen, kattenstaarten, walstro, wilgenroosje en vele anderen bloeien nog wat na. Maar er zijn er ook die nu pas hun piek hebben, parnassia bijvoorbeeld, en er zijn er die al een tijd pieken, en dat onvermoeibaar blijven doen. Munt bijvoorbeeld, leeuwentand en kamille. Perzikkruid is ook zo’n doorbloeier, een zeer algemeen plantje dat door de meeste tuiniers rücksichtslos verwijderd wordt. Toch heeft perzikkruid niet alleen een mooie naam, maar ook prachtige bloemen, die nog eens maandenlang te zien zijn ook. Nu is perzikkruid wel een plant van nieuwe, kale, omgewerkte grond, een pionier. En tuinen bestaan vaak uit oude grond die al dichtbegroeid is. Hoewel veel tuinen juist grotendeels uit onbegroeide, omgewerkte aarde bestaan, maar dan willen de tuiniers dat zo houden, omdat ze het er netjes vinden uitzien. Een spontaan opbloeiend perzikkruid zou er uitgerukt worden.

Roze zijn de bloemen van perzikkruid, soms wit. Ze bloeien in lange, smalle trosjes rond de stengel, ze lijken op aren. Als je er thee van trekt en daar ieder uur een slok van neemt, kun je er volgens sommige natuurgenezers allerlei zweren en bloedingen mee genezen. Mellie Uyldert, de kruidengenezeres van weleer, beweerde zonder ironie dat als perzikkruid heilzaam voor jou was, het spontaan in je tuin zou opkomen. Die wonderbaarlijke verschijning van de plant is misschien te danken aan het bloed van Jezus, dat ruim 2000 jaar geleden op de plant drupte. Sinds de kruisiging op Golgotha heeft perzikkruid donkere vlekken op de bladeren. Dat moeten wel bloedvlekken zijn. De plant dankt er zijn bijnaam Christusbloed aan.

(Natuurdagboek Trouw 30 aug. 2013)