Als kind al vond ik ze schitterend: passiebloemen. Destijds werd ‘passie’ nog met hartstocht geassocieerd, met een enorme liefde en onbedwingbaar verlangen. Tegenwoordig is de betekenis afgezwakt tot zoiets als hobby.

De passie van de passieflora verwijst naar ouderwetse hartstocht noch naar hedendaagse hobby’s, maar naar de lijdensweg van Christus. Kennelijk wordt liefde ook met lijden geassocieerd, maar misschien geldt dat vooral voor onbeantwoorde liefde. De bloem zou de kruisiging uitbeelden. Dat werd ontdekt door de Spaanse veroveraars van Latijns-Amerika, die de paar inheemse bewoners die ze niet vermoordden of met dodelijke ziekten besmetten, dwongen het christelijk geloof aan te nemen. Aan de hand van de passiebloem legden priesters uit dat Christus vijf wonden had (de gele meeldraden), maar aan slechts drie spijkers hing (de paarse stampers) en tien discipelen had (de bloemblaadjes), aangezien Judas en Petrus niet meer meetelden. Zijn doornenkroon bevatte zoals iedereen weet 72 doornen. Dat kwam overeen met de 72 paarse kroonblaadjes.

Zouden de conquistadores dat allemaal in steenkolen-Azteeks hebben verteld of kregen de inboorlingen er een cursus Spaans bij? Wonderlijk toch, dat uitgerekend in de nieuwe wereld waar niemand van de kruisiging kon weten, een plant zijn bloemen eraan dankte!

De passiebloem bevat dus zowel vrouwelijke stampers als mannelijke meeldraden en die groeien uit een zogenoemde androgynofoor. Christenen staan niet bekend als wegbereiders van androgynie, dus de passiebloem is een voorbeeld van vooruitstrevende verdraagzaamheid!

Als kind vond ik het fascinerend dat een passiebloem maar één dag bloeit, omdat Christus één dag leed. Wat een mazzel om net op die dag een bloem te betrappen! Gelukkig is de snelgroeiende klimplant bloemrijk. Na de bloei vormt ie oranje vruchten: eetbaar, maar zuurder dan de paarse passievruchten uit de winkel.

(Natuurdagboek Trouw donderdag 10 september ’20)