Net als ik met een groepje Trouwlezers naar Schiermonnikoog tijg, is daar door Karst Meijer en consorten een zeer zeldzame paardenbloem ontdekt: de gevlekte. Meijer runt het Herbarium Frisicum in Wolvega en brengt de wereld van de paardenbloemen in kaart, waarvan de ene na de andere soort uit het platteland verdwijnt.

Wij fietsen langs de duinvallei waar de gevlekte zeldzaamheden met honderden staan. Ze blijven kleiner dan gewone paardenbloemen, hun bladeren tonen paarsige vlekjes, ze hebben rossige stengels en nerven, en ze dragen hun omwindselblaadjes tegen de gele lintbloemen aan, niet omgekruld zoals de paardenbloemen in uw en mijn tuin. Verder bloeien ze later, zijn ze gevoelig voor grondbewerking, kunnen ze niet tegen mest en waarderen ze kalkrijk kwelwater. Ze delen hun standplaats met zeldzaamheden als duinmuggenorchissen, maar ze zijn volgens Meijer nog zeldzamer, hij noemt ze de zeldzaamste plant van Nederland!

Meijer speurt met zijn clubje paardenbloemliefhebbers op plekken waar volgens oude inventarisaties en herbaria bijzondere soorten voorkwamen, vindt af en toe restanten en soms ook verrassende hoeveelheden, zoals op Schier. Voor 1990 waren gevlekte paardenbloemen bekend van Texel en Schiermonnikoog, sindsdien werden ze niet meer gezien. Op Schier groeien trouwens ook vrij veel exemplaren van de eveneens zeer zeldzame Taraxacum litorale die geen Nederlandse naam heeft, maar kustpaardenbloem zou kunnen heten.

Schier is volgens Meijer een paardenbloemenparadijs. Omdat er honderden verschillende zijn, worden paardenbloemen gemakshalve in secties van sterk verwante soorten ingedeeld. Van de tien secties die in Nederland voorkomen, huisvest Schier er negen. De huis-, tuin- en keukenpaardenbloem is er relatief schaars. Zelfs op de fietsenparkeerplaats bij het Badstrand staat het vol met zeldzame moeraspaardenbloemen. Meer dan drieduizend telde Meijer daar.

(Natuurdagboek Trouw woensdag 29 mei ‘19)